Dag 19 LAOS

Dag 19 Laos
Zo we zijn weer een beetje verdwenen uit het oersaaie gebied, waar we de afgelopen dagen fietsten. Vandaag een tocht van 75 km met wat meer afwisseling. Het begon al toen we ontdekten, dat we de wind pal tegen hadden. Tja hier waait het ook. Probeer ik in Nederland de Eemshaven en omringende polders altijd te vermijden, krijg ik hem in Laos recht voor mijn hoofd. De eerste stop vond echter plaats om 8.10 na 6 km. Het routeboekje gaf aan, dat links van de weg in een zeer eenvoudige woning met daarachter twee vijvers ene meneer Phom woonde. Meneer Phom heeft op zijn hekwerkje een AWOL sticker geplakt, de organisatie, die deze route heeft uitgezet. Meneer Phom is een fanatieke fietser volgens de verhalen en vindt het fantastisch, indien er lange afstands fietsers even bij hem aanwippen. En dat bleek. Na luid en duidelijk te hebben geblerd kwam meneer Phom in badlaken naar buiten. Kom erin, kom erin, klonk zijn enthousiaste stem. Mag ik me even aankleden, vroeg hij, want het is koud. Ik schatte de temperatuur toch al zeker op 25 graden. Niet lang daarna kwam hij in korte broek en een zwart trainingsjack uit Nederland weer buiten. Een allerhartelijkste man, die heel eenvoudig daar leefde samen met zijn vrouw, die krom van de rugpijn bewoog en geen woord Engels sprak. We hebben koffie en thee gedronken tegelijk, en leuk zitten praten. Al gauw ging het over de periode 1966 tot 1970. Dit gebied is door voortdurende bombardementen van de Amerikanen volledig verwoest geweest. De Vietcong gebruikte dit gebied om van Noord- naar Zuid-Vietnam te gaan en de Amerikanen probeerden dat te voorkomen. Het was verschrikkelijk , vertelde meneer Phom. Iedere dag was het raak. Bonbardementen, mitrailleur vuur, verschrikkelijk. Deze aimabele man sprak er over zonder haatgevoelens. En om dan na zo’n leven met een blij gemoed de eindjes aan elkaar te knopen. Er lag een vis te bakken op een vuurtje. Zijn vrouw draaide hem. Die vang ik hierachter, vertelde hij. Nee AOW kennen we hier niet. We konden nauwelijks van hem loskomen. De man maakte diepe indruk op mij met zijn opgewekte karakter te leven in zulke armoedige omstandigheden. We werden lang nagezwaaid. Wat een mooie ontmoeting.
Om half 2 reden we Salavan binnen. Een stadje van overheidsdiensten, dus supersaai, die na 1975 volledig is herbouwd. Alles was namelijk platgebombabeerd. En om nou te zeggen, dat ze eens lekker aan de tekentafel hebben gezeten om er een leuke stad te bouwen, nee. We kwamen overigens op zoek naar een eetgelegenheid in een door homo’s gedomineerd restaurantje terecht. Aaaach wil je wifi, jij kan wel bij mij op. Ja op mijn toestel. Ik geef toe, dat maak ik ervan, maar ik had wifi. Arme Siep koos weer net niet het juiste. De bek brandde weer flink. De helft bleef in het bord achter. Ter compensatie eten we in de hotelkamer een paar yoghurtjes.
Qua landschap zitten we nu richting het Bolaven Plateau en dat belooft interessant worden. Morgen fietsen we slechts 30 km naar Tad Lo, een nogal toeristische plek met watervallen en dus veel mensen. Men spreekt zelfs van reserveren. Nou, we zien wel………