Dag 5 Vietnamreis
Door: Eddy
Blijf op de hoogte en volg Eddy
16 Oktober 2018 | Vietnam, Ninh Bình
Dag 5 Vietnamreis 16 oktober 2018
Och wat hebben wij ons gisteren wat op de hals gehaald door ons avontuur met de roeidames. Na 46 jaar huwelijk moest ik hemel en aarde bewegen om duidelijk te maken dat de roeidames niet van lichte zeden waren. Tot overmaat van ramp kopte vriend Jan Drenth de bal feilloos binnen. Was ook een inkoppertje natuurlijk. Bedankt Jan. De avond had overigens nog een fraai vervolg. We konden namelijk beide niet slapen. We lagen volgens Siep allebei op een werkbank, zo hard en de airco maakte zo’n oorverdovend lawaai dat het onmogelijk was vlot in slaap te vallen. Tel daarbij een badkamer, die deed denken aan onze 50er jaren douche, waarbij het douchewater uit de wasbakkraan werd gehaald en waarbij de douchekop zoveel kanten opspoot dat het naastgelegen toilet en het papier compleet kleddernat werden. Zo’n hotel dus. Na een uur liggen draaien en woelen en tientallen pogingen de versleten airco uit te zetten, besloot Siep om 12 uur de kamer ernaast te bekijken of daar de airco werkte. Hij stiefelde naar binnen, deed onmiddellijk een groot tl-licht aan en liep door. Siep met bril ziet al niet veel maar zonder bril heel weinig. Ik fluisterde derhalve zo zachtjes mogelijk tegen Siep, die al bij het bed stond: er ligt iemand te slapen hier. Och mien grutten, dat had ik nait zain, zee Siep en deed doodkalm het licht weer uit en keerde terug naar het eigen vertrek. Slap van het lachen sliepen het volgende half uur nog niet.
De volgende morgen, vandaag dus, bleek een troosteloos begin te hebben. Een miezerig regentje, waar je doorweekt van raakt. Om kwart over 8 op de fiets na een broodje en een kop gitzwarte koffie. Theedrinker Siel ging bijna over zijn nek, maar zei niks. De ATM in het dorp weigerde nog steeds geld te spugen en we begonnen met een lege portemonnee aan de etappe. Een prachtige route door delen van het Karstgebergte met heuveltjes van 8 % en daartussen veel lotusbloemen kwekerijen maar met regen, regen, regen. Terwijl de temperatuur gewoon richting 30 graden gaat, plakt mijn plastic regenjasje aan alle kanten. Helaas zorgde het weer voor minder fraaie foto's, die ik overigens niet of nauwelijks kan uploaden naar waarbenjij.nu. Sorry volgers, ik doe echt mijn best, want ik begrijp dat velen uitkijken naar de foto’s van onze roeidames. Een bijzonder onderdeel van onze reis door het binnenland van Vietnam zijn de ontmoetingen met kinderen. Twee keer passeerden we scholen, waar honderden kinderen uitstroomden, die op de fiets naar huis gingen of opgehaald werden en dan met drie broertjes en zusjes op de scooter meereden. Stuk voor stuk keken ze ons aan, zwaaiden, riepen en wij dus maar terugroepen hello, hello, hello. Soms komen middelbare scholieren naast je rijden om een poging tot een gesprek te beginnen, maar meestal laten ze het lachend afweten. Erg jammer dat het engels nog helenaal in de kinderschoenen van de scholen staan.
Vandaag reden we door de beroemde plaats Hoa Lu, bij iedereen natuurlijk bekend als de vroegere hoofdstad van het voormalige keizerrijk in de 11e en 12e eeuw. Er staan twee tempels op een ommuurd terrein waar je overheen kunt fietsen. Uiteraard kun je tegen betaling deze tempels bezoeken. Wij gebruikten het terrein om even een broodje te eten en een colaatje te drinken. En terwijl Siep zijn fiets achteloos tegen de muur plaatste, kwam er Vietnamese vrouw aanstuiven, die hem probeerde duidelijk te maken, dat je een fiets niet tegen een heilige muur zette. Het duurde een tijdje voordat we dat door hadden. Uiteindelijk om half 3 in Ninh Binh. Een hotel uit het boekje. Heerlijke bedden, prima douche en vooral superaardige eigenaren. Op de binnenplaats van het hotel kregen we alle gelegenheid onze fietsen schoon te maken. Doekjes werden gebracht, de tuinslang werd uitgerold en onze fietstassen werden door de dames schoongepoetst. Na het douchen onze was overhandigd aan de eigenaresse, die het glimlachend ontving en er onmiddellijk mee aan de slag ging.
Een wandeling door het stadje was de moeite waard. Supermoderne winkels bevinden zich vrolijk naast allerlei smoezelige werkplaatsen. Een bestelling van 2 koffie leverde 2 ijskoffie op met daarbij warme thee. Je moet even weten wat je bestelt. Het Engels van de meeste Vietnamezen blijkt erg slecht. Dat merkten we vooral tijdens onze avondmaaltijd bij een buurrestaurant van ons hotel. We zaten er alleen. Komt een Vietnamees binnen en gaat bij ons aan tafel zitten. Ziet onze colaatjes en roept beer. Nee roepen wij in koor, geen bier. De man bestelt een doosje tandenstokers en al peuterend ratelt hij in het Vietnamees tegen ons. Hij vertrekt, maar komt 10 minuten later terug met zijn 3 kinderen. Vol trots ratelt hij over zijn 3 koters die zichtbaar gegeneerd willen vluchten. Na een kwartier was Siep er zat van. Ik goa betoalen en roept keihard Kassa. Als het een beetje meezit zit onze vriend er nog.
Morgen een etappe naar Vinh Loc, opnieuw over 70 kilometer door een bijzonder gebied. Als het maar niet regent.
Och wat hebben wij ons gisteren wat op de hals gehaald door ons avontuur met de roeidames. Na 46 jaar huwelijk moest ik hemel en aarde bewegen om duidelijk te maken dat de roeidames niet van lichte zeden waren. Tot overmaat van ramp kopte vriend Jan Drenth de bal feilloos binnen. Was ook een inkoppertje natuurlijk. Bedankt Jan. De avond had overigens nog een fraai vervolg. We konden namelijk beide niet slapen. We lagen volgens Siep allebei op een werkbank, zo hard en de airco maakte zo’n oorverdovend lawaai dat het onmogelijk was vlot in slaap te vallen. Tel daarbij een badkamer, die deed denken aan onze 50er jaren douche, waarbij het douchewater uit de wasbakkraan werd gehaald en waarbij de douchekop zoveel kanten opspoot dat het naastgelegen toilet en het papier compleet kleddernat werden. Zo’n hotel dus. Na een uur liggen draaien en woelen en tientallen pogingen de versleten airco uit te zetten, besloot Siep om 12 uur de kamer ernaast te bekijken of daar de airco werkte. Hij stiefelde naar binnen, deed onmiddellijk een groot tl-licht aan en liep door. Siep met bril ziet al niet veel maar zonder bril heel weinig. Ik fluisterde derhalve zo zachtjes mogelijk tegen Siep, die al bij het bed stond: er ligt iemand te slapen hier. Och mien grutten, dat had ik nait zain, zee Siep en deed doodkalm het licht weer uit en keerde terug naar het eigen vertrek. Slap van het lachen sliepen het volgende half uur nog niet.
De volgende morgen, vandaag dus, bleek een troosteloos begin te hebben. Een miezerig regentje, waar je doorweekt van raakt. Om kwart over 8 op de fiets na een broodje en een kop gitzwarte koffie. Theedrinker Siel ging bijna over zijn nek, maar zei niks. De ATM in het dorp weigerde nog steeds geld te spugen en we begonnen met een lege portemonnee aan de etappe. Een prachtige route door delen van het Karstgebergte met heuveltjes van 8 % en daartussen veel lotusbloemen kwekerijen maar met regen, regen, regen. Terwijl de temperatuur gewoon richting 30 graden gaat, plakt mijn plastic regenjasje aan alle kanten. Helaas zorgde het weer voor minder fraaie foto's, die ik overigens niet of nauwelijks kan uploaden naar waarbenjij.nu. Sorry volgers, ik doe echt mijn best, want ik begrijp dat velen uitkijken naar de foto’s van onze roeidames. Een bijzonder onderdeel van onze reis door het binnenland van Vietnam zijn de ontmoetingen met kinderen. Twee keer passeerden we scholen, waar honderden kinderen uitstroomden, die op de fiets naar huis gingen of opgehaald werden en dan met drie broertjes en zusjes op de scooter meereden. Stuk voor stuk keken ze ons aan, zwaaiden, riepen en wij dus maar terugroepen hello, hello, hello. Soms komen middelbare scholieren naast je rijden om een poging tot een gesprek te beginnen, maar meestal laten ze het lachend afweten. Erg jammer dat het engels nog helenaal in de kinderschoenen van de scholen staan.
Vandaag reden we door de beroemde plaats Hoa Lu, bij iedereen natuurlijk bekend als de vroegere hoofdstad van het voormalige keizerrijk in de 11e en 12e eeuw. Er staan twee tempels op een ommuurd terrein waar je overheen kunt fietsen. Uiteraard kun je tegen betaling deze tempels bezoeken. Wij gebruikten het terrein om even een broodje te eten en een colaatje te drinken. En terwijl Siep zijn fiets achteloos tegen de muur plaatste, kwam er Vietnamese vrouw aanstuiven, die hem probeerde duidelijk te maken, dat je een fiets niet tegen een heilige muur zette. Het duurde een tijdje voordat we dat door hadden. Uiteindelijk om half 3 in Ninh Binh. Een hotel uit het boekje. Heerlijke bedden, prima douche en vooral superaardige eigenaren. Op de binnenplaats van het hotel kregen we alle gelegenheid onze fietsen schoon te maken. Doekjes werden gebracht, de tuinslang werd uitgerold en onze fietstassen werden door de dames schoongepoetst. Na het douchen onze was overhandigd aan de eigenaresse, die het glimlachend ontving en er onmiddellijk mee aan de slag ging.
Een wandeling door het stadje was de moeite waard. Supermoderne winkels bevinden zich vrolijk naast allerlei smoezelige werkplaatsen. Een bestelling van 2 koffie leverde 2 ijskoffie op met daarbij warme thee. Je moet even weten wat je bestelt. Het Engels van de meeste Vietnamezen blijkt erg slecht. Dat merkten we vooral tijdens onze avondmaaltijd bij een buurrestaurant van ons hotel. We zaten er alleen. Komt een Vietnamees binnen en gaat bij ons aan tafel zitten. Ziet onze colaatjes en roept beer. Nee roepen wij in koor, geen bier. De man bestelt een doosje tandenstokers en al peuterend ratelt hij in het Vietnamees tegen ons. Hij vertrekt, maar komt 10 minuten later terug met zijn 3 kinderen. Vol trots ratelt hij over zijn 3 koters die zichtbaar gegeneerd willen vluchten. Na een kwartier was Siep er zat van. Ik goa betoalen en roept keihard Kassa. Als het een beetje meezit zit onze vriend er nog.
Morgen een etappe naar Vinh Loc, opnieuw over 70 kilometer door een bijzonder gebied. Als het maar niet regent.
-
16 Oktober 2018 - 12:26
Marina:
Mij bekruipt de jaloezie van gewoon dag na dag rondtrekken en zien wat je tegenkomt.
Dan wil ik weer heel graag een maand op pad, wat er voorlopig niet inzit.
Wie weet fiets ik wel een keer met je mee Eddy maar dan moet ik wel oefenen om geen zadelpijn te krijgen mijn afstand is meestal naar het Dorpshuis tja dan kom je niet ver.
groet en geniet -
16 Oktober 2018 - 12:31
John:
Heerlijk, die waterige plaatjes. Het regenseizoen houdt gelukkig ergens in oktber op!
Hier 24 gr.3nzon. Heeft ook wat. Gr. En geniet -
16 Oktober 2018 - 12:43
Jan Drenth:
Wat is dat nou, Toos? Mag Eddy niet eens even lekker los, als hij zo ver van huis is? Na 46 jaar huwelijk ken je zo langzamerhand toch wel dat ontembare libido van hem? Kleingeestig hoor...
Trouwens, dames die roeien en masseren, dames die fietstassen schoonmaken, dames die onmiddellijk met je wasgoed aan de slag gaan: die rolverdeling tussen mannen en vrouwen daar in Azië bevalt me geloof ik wel...
Die Siep lijkt me prima in het slaan van bruggen tussen verschillende culturen... Daar kan je nog een hoop lol aan beleven...
Mooie foto's trouwens. Goed geasfalteerde wegen zie ik... En met die Marsmannetjes-helmen mag je daar gewoon de openbare weg op?
-
16 Oktober 2018 - 12:48
Harma:
Het belooft weer wat. De spannende verhalen beginnen nu al. Vooral dat van die roeidames willen we natuurlijk alles van weten ha ha. We moeten tenslotte Toos ook een beetje steunen. Veel plezier nog verder en hopelijk snel droog weer. -
16 Oktober 2018 - 13:27
Frans Hage:
Mooie verhalen weer geniet er van,
en jullie ook -
16 Oktober 2018 - 15:09
Harm Jan:
Eddy, bij terugkomst zou ik maar een boek gaan schrijven net als Frank van Rijn over zijn fietsbelevenissen.
De doldwaze avonturen van 2 pensionado's. Moi -
16 Oktober 2018 - 16:24
Stefanie:
Ik geniet met jullie mee. Fantastisch!! Ik hoop zo dat jullie de prachtige omgeving van Ninh Binh ook nog met wat zonnestralen erbij mogen bewonderen. Zo mooi daar!! Veel fietsplezier en -succes verder!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
