Dag 8 Vietnamreis

Dag 8 Vietnamreis 2018
Als je op fietsreis gaat naar een land als Vietnam, dan weet je dat het risico erg groot is om bij pech van God en Alleman verlaten te zijn. En zo geschiedde vandaag. Het begon allemaal om kwart voor 8. Jazeker toen trapten we onze eerste meters. De 6 Australiërs, die we gisteren ontmoetten en een motortoer reden van noord naar zuid waren al vertrokken. Opnieuw een flink stuk over de Ho Chi Min route met voorlopig geen enkele afslag. Zo nu en dan greep Siep even naar de koppositie. Tja. Maar hoe vaker hij dat deed hoe meer ik zijn achterwiel zag zwabberen. Stop. Een kapotte spaak?? Nee wel wat slappe spaken. Inmiddels kwam de velg bij elke omslag al stevig tegen het remblokje. Tien kilometer op weg in the middle of nowhere. De mensen van het eerste het beste koffie- en theetentje waren uiterst gewillig, snapten het probleem maar het enige gereedschap, een engelse sleutel, kon ons niet verder helpen. De slag uit het wiel vereist een ervaren fietsenmaker. Over tien kilometer werd ons duidelijk gemaakt. De achterrem er af gehaald en Siep kon weer fietsen. Na tien kilometer een druk dorp maar geen fietsenmaker te zien. We moesten dan ook een zijstraat in om hem te vinden. In die zijstraat kwam ook de school net uit. Tientallen kinderen zoemden weer om ons heen alsof we de eerste Surinamers in Kloosterburen waren in 1960. En ja gelukkig, 1 meisje sprak een mondje engels. Come with me en verdomd, ze bracht ons naar een onooglijk pandje waar we al lang voorbij waren gefietst. De fietsenmaker zocht net een lek in de binnenband van een fiets van een oude vrouw. Die moest maar wachten.(?!) Hij begreep onmiddellijk het probleem en kwam met verschillende spaken aanzetten. Er was geen spaak kapot. En toen begon hij aan het voor mij meest mysterieuze werk aan een fiets: de spaken weer aan en los draaien tot de slag is verdwenen. Na drie kwartier, de vrouw met de lekke band kwam niet 1 keer zeuren, was de slag verdwenen. Ondertussen vermaakten wij ons met de kinderen, die volop vragen hadden en op de foto met ons wilden. Het Engels sprekende meisje had mijn voorkeur en die maakte daar bij de foto’s zwaar misbruik van. Ik schatte haar op 14 maar ze zei vol trots dat ze 18 was en geen pupil maar student was aan de overkant. Inmiddels was de fiets klaar inclusief de achterrem. 80.000 Dong na bijna een uur= € 3,20. Als bonus werden onze banden extra opgepompt en de ketting geolied. Dat gebeurt allemaal vrolijk op de stoep, waar al gauw een plas olie lag. Er wordt slechts om geglimlacht. Afscheid van iedereen genomen en we konden weer. Twintig kilometer lang reden we langs rubberplantages. Aan alle bomen hangt een opvangbakje. Bijzonder. Rond twaalf uur echt Vietnamees geluncht. Temidden van de werkende klasse, die allemaal hetzefde aten, bestelden wij ook maar zoiets wijzend naar de borden. Er kwam een bak rijst aan, een bord met gebakken, een bord met gebakken vis, groente, kortom veel te veel, maar vooral erg lekker.
Op tijd in een prima hotel in Hoa Hieu. En terwijl ik dit verslagje begin, klinkt door de geluidsinstallatie van het stadje De Internationale. We rijden tenslotte in een communistisch land. We gaan even het plaatsje verkennen. Na een uurtje hadden we het wel gezien. Opnieuw ontzettend levendig met veel winkels en handeltjes. Je verveelt je geen moment bij het kijken daarnaar. Maar we blijven zeer opvallende verschijningen hier op het platteland van Vietnam. Iedereen groet ons of wil ons een hand geven. Het is een uitstekende oefenvorm voor mijn rol op 24 november. Zwaaien, groeten, buigen. Even een kopje koffie in een zeer moderne koffietent. Vijf personeelsleden wachtten ons op. Een half uurtje gezeten. Geen andere klant. Tja dan ontstaat er natuurlijk nooit werkloosheid. Ongelovig keek het meisje me aan toen ik via de vertaalapp vertelde dat in Nederland bij zo’n klandizie er hooguit 1 personeelslid zou worden ingezet. Morgen fietsen we van Hoa Hieu naar Do Luong. Laos komst steeds dichterbij…….