Dag 18 Laos

Dag 18 Laos
Als je ’s avonds om 9 uur gaat slapen, is het niet zo gek dat je om zes klaarwakker bent. Dat waren we dus. Toch was het al 7 uur toen we met de fiets klaarstonden voor vertrek. Ook de beide Nederlanders stonden op het punt. Zien we jullie vanmiddag weer? Vroeg mevrouw. Wij gaan waarschijnlijk door naar Napong, antwoordde ik nog opgewekt in de wetenschap, dat 100 km in de hitte eigenlijk iets te ver is. Wij gaan halverwege, sprak mevrouw, tenslotte hoeven we pas met Kerst in Bangkok te zijn. Ben ik daar jaloers op? Ach soms wel, maar zulke lange tochten moet je toch echt met je partner doen. En dat zit er bij ons niet helemaal in. Sterker helemaal niet. Toch hebben we al de afspraak dat we de maand mei een fietstocht onder Rome gaan maken en via Sicilie en veerboot weer terug naar Rome. Iets om me al weer op te verheugen. Met je eigen partner op stap is toch iets gemakkelijker. Je kent elkaars onhebbelijkheden en weet daar mee om te gaan. Mag ook wel na 46 jaar. Bij een vriend ligt dat toch wat anders. Siep en ik zijn nu al bezig met onze 6e wat langere fietsreis en toch blijf je elkaar verrassen. Soms gaat het dan even mis, maar het besef dat je samen verder moet/wil is altijd meer aanwezig dan de ergernis. Vandaag was een saaie dag. Die zijn er zo af en toe. Een lange saaie asfaltweg, tegenwind en alleen de huisjes met verkoopstalletjes doet je beseffen dat je in een ander land zit. En natuurlijk de kinderen. Ongelofelijk hoe enthousiast die telkens weer reageren op ons. We zijn om half drie op een mooi en schoon complex gearriveerd met o.a. een uitstekende wifi. En dus ontvangen jullie vandaag 2 blogs. Straks maar het stadje verkennen.
Nou we hebben Napong even verkend en meteen maar even gegeten en gedronken. Met name Siep zal deze maaltijd nooit weer vergeten. We werden door een wat oudere vrouw, oma dus, naar binnen gewenkt. Nou ja binnen. Binnen is altijd buiten in Laos. We zouden de bekende maaltijdsoep gaan eten, begeleid met rauwe groenten als bonen en kool en……groene pepers. Siep kende deze niet. En nog voordat de noedelsoep arriveerde zette hij zijn tanden eens flink in de groene peper. Het duurde zeker tien minuten en een liter koud water voor hij weer kon praten, terwijl moeder, oma en 15 jarige dochter nog net niet onder de tafel rolden van het lachen. Ik toonde slechts medelijden en lachte stiekem. De maaltijd was verder heerlijk en in het stikdonker, het is 18.00 u lopen wij na het vinden van ons toetje weer naar huis. Morgen op pad naar Salavan, zo'n 75 km. Ben benieuwd of ik na die groene peper Siep nog kan volgen……