Donderdag 16 februari
Door: Eddy
Blijf op de hoogte en volg Eddy
16 Februari 2017 | Nieuw Zeeland, Kaikoura
Donderdag 16 februari
Op het uiterst relaxte campinkje in Amberley wist ik toch weer de campingbaas tot wanhoop te drijven. Het gaat buiten mij om maar het gebeurt. Bij binnenkomst kreeg ik van de toen nog uiterst vriendelijke man 300 MB Wi-Fi voor 2 apparaten. Nou dat lijkt me wel genoeg, zei ik, ook toen nog uiterst vriendelijk. Ik verbind mijn telefoon en binnen 2 minuten schieten mijn 300 Mb er door. Eveneens bij mijn tablet. Wat vraagt zoveel MB’s, onderzoek ik. Niks gevonden. Op naar de receptie. Ik ben er al doorheen, zeg ik voorzichtig. Hij kijkt op zijn scherm en ja hoor alles op. Lijkt me een foutje, zeg ik. Hiermee worden geen fouten gemaakt, bromde de baas nog steeds niet onvriendelijk. Hier heb je opnieuw 300 Mb gratis. U begrijpt het al, na 10 minuten stond ik er weer. Geef mij maar het dubbele, zei ik. Kost 2 dollar. Prima. De laatste keer dat de MB’s er zo snel door heen gingen, was bij een gast, die pornofilms keek. Hij keek mij scherp aan. Om 3 uur in de middag?, probeer ik lachend. Waarom niet, zei de baas. Ik weg met 600 MB. Na 15 minuten, beetje fb, beetje whatsapp was het weg. Onmogelijk. Op zijn sherm kon hij slechts zien, dat het verbruikt was. Niet waaraan. Om een lang verhaal kort te maken: het gebeurde nog 2 keer. De man wanhopig en ik wist het niet. Gelukkig maakte ik uiteindelijk op de man een eerlijke indruk en ja hoor bij de laatste gift ging het eindelijk goed. Porno, dat zou toch wel heel sneu zijn in mijn kleine tentje. Vanmorgen om 8 uur op de fiets. En jawel na 3 km had ik inmiddels 9 km gefietst. Ik ontdekte na 3 km namelijk dat mijn telefoon nog aan de lader lag in de keuken van de camping. MJn maatje Siep zal het ongetwijfeld herkennen,, maar ik ben nou eenmaal niet het type van 3x controleren. En ziet u dit vooral niet als een begin van dementie, want dat zou dan al op mijn 10e begonnen zijn. Kan natuurlijk. Een zonnige, maar ook steeds winderiger dag volgde. Een uiterst lieflijk glooiend landschap vlak bij zee zonder hem te zien. Je kon merken dat de weg na Kaikoura dicht was, want er was hooguit bestemmingsverkeer. Na 20 km stapt vlak voor een kruising een blond meisje uit een auto met een gigantische rugzak voor op haar rug, maar ook nog eens een hele flinke voor haar voorkant. Ik passeerde haar voorzichtig. Hello where are you from, zei ik op een toon, waarvan ze absoluut niet kon schrikken. Nou dat deed ze ook helemaal niet, want ze had me onderweg al zien fietsen. Ik schatte haar 23. Ze kwam uit Osnabrück en ze deed alsof we bijna landgenoten waren. Ze kwam vaak in Enschede zei ze met een knipoog. Ongetwijfeld moest ik daaruit afleiden dat ze met enige regelmaat de koffieshops bezocht. Ik knipoogde terug. Ze liftte door NZ. Mmmmmmmm. Zo leuk, zei ze. Voortdurend contact met de locals. Het leek mij eng. Maar ze had een houding van wat kan mij nou gebeuren. Haar vader wilde hier ook gaan fietsen, zei ze. Niet doen, zei ik. Of is hij levensmoe. Ik adviseer negatief. Okee, see you in Kaikoura, zei ze bij het afscheid. Na de cappuccino en het onvermijdelijke gebakje,, lunchte ik mijn appel, banaan en sinaasappel tegen een paal gezeten bij de ingang van een grote farm. Aan de andere kant van de weg liepen 5 stieren, waarvan er eentje wel heel verlekkerd keek naar mijn rode Oet Grunnen wielershirt. Na 10 minuten rijdt een grote 4wheeldriver de laan op en stopt. Een modieuze vrouw met 2 kinderen. Hi, are you okay,?, vroeg ze vriendelijk. Ja hoor, ik neem even een korte pauze. Heel goed, zei ze, maar als je zin hebt, kom mee naar de farm, we hebben een zwembad, dan kun je even afkoelen. Ik bedankte vriendelijk, maar vond het wel erg gastvrij. Het leek me niet een bboerin die de hooivork af en toe gebruikte. Daarvoor zag ze er te verzorgd uit,. Na deze ontmoetingen was mijn fietsdag van 70 km al weer bijna voorbij. Ik vond via het routeboekje een soort boerencamping in Cheviot, waar de wifi niet tot in de tent reikt, maar uitsluitend vlak bij de receptie. Morgen verwachten men hier regen. Dan maar door de regen naar Kaikoura…..
Op het uiterst relaxte campinkje in Amberley wist ik toch weer de campingbaas tot wanhoop te drijven. Het gaat buiten mij om maar het gebeurt. Bij binnenkomst kreeg ik van de toen nog uiterst vriendelijke man 300 MB Wi-Fi voor 2 apparaten. Nou dat lijkt me wel genoeg, zei ik, ook toen nog uiterst vriendelijk. Ik verbind mijn telefoon en binnen 2 minuten schieten mijn 300 Mb er door. Eveneens bij mijn tablet. Wat vraagt zoveel MB’s, onderzoek ik. Niks gevonden. Op naar de receptie. Ik ben er al doorheen, zeg ik voorzichtig. Hij kijkt op zijn scherm en ja hoor alles op. Lijkt me een foutje, zeg ik. Hiermee worden geen fouten gemaakt, bromde de baas nog steeds niet onvriendelijk. Hier heb je opnieuw 300 Mb gratis. U begrijpt het al, na 10 minuten stond ik er weer. Geef mij maar het dubbele, zei ik. Kost 2 dollar. Prima. De laatste keer dat de MB’s er zo snel door heen gingen, was bij een gast, die pornofilms keek. Hij keek mij scherp aan. Om 3 uur in de middag?, probeer ik lachend. Waarom niet, zei de baas. Ik weg met 600 MB. Na 15 minuten, beetje fb, beetje whatsapp was het weg. Onmogelijk. Op zijn sherm kon hij slechts zien, dat het verbruikt was. Niet waaraan. Om een lang verhaal kort te maken: het gebeurde nog 2 keer. De man wanhopig en ik wist het niet. Gelukkig maakte ik uiteindelijk op de man een eerlijke indruk en ja hoor bij de laatste gift ging het eindelijk goed. Porno, dat zou toch wel heel sneu zijn in mijn kleine tentje. Vanmorgen om 8 uur op de fiets. En jawel na 3 km had ik inmiddels 9 km gefietst. Ik ontdekte na 3 km namelijk dat mijn telefoon nog aan de lader lag in de keuken van de camping. MJn maatje Siep zal het ongetwijfeld herkennen,, maar ik ben nou eenmaal niet het type van 3x controleren. En ziet u dit vooral niet als een begin van dementie, want dat zou dan al op mijn 10e begonnen zijn. Kan natuurlijk. Een zonnige, maar ook steeds winderiger dag volgde. Een uiterst lieflijk glooiend landschap vlak bij zee zonder hem te zien. Je kon merken dat de weg na Kaikoura dicht was, want er was hooguit bestemmingsverkeer. Na 20 km stapt vlak voor een kruising een blond meisje uit een auto met een gigantische rugzak voor op haar rug, maar ook nog eens een hele flinke voor haar voorkant. Ik passeerde haar voorzichtig. Hello where are you from, zei ik op een toon, waarvan ze absoluut niet kon schrikken. Nou dat deed ze ook helemaal niet, want ze had me onderweg al zien fietsen. Ik schatte haar 23. Ze kwam uit Osnabrück en ze deed alsof we bijna landgenoten waren. Ze kwam vaak in Enschede zei ze met een knipoog. Ongetwijfeld moest ik daaruit afleiden dat ze met enige regelmaat de koffieshops bezocht. Ik knipoogde terug. Ze liftte door NZ. Mmmmmmmm. Zo leuk, zei ze. Voortdurend contact met de locals. Het leek mij eng. Maar ze had een houding van wat kan mij nou gebeuren. Haar vader wilde hier ook gaan fietsen, zei ze. Niet doen, zei ik. Of is hij levensmoe. Ik adviseer negatief. Okee, see you in Kaikoura, zei ze bij het afscheid. Na de cappuccino en het onvermijdelijke gebakje,, lunchte ik mijn appel, banaan en sinaasappel tegen een paal gezeten bij de ingang van een grote farm. Aan de andere kant van de weg liepen 5 stieren, waarvan er eentje wel heel verlekkerd keek naar mijn rode Oet Grunnen wielershirt. Na 10 minuten rijdt een grote 4wheeldriver de laan op en stopt. Een modieuze vrouw met 2 kinderen. Hi, are you okay,?, vroeg ze vriendelijk. Ja hoor, ik neem even een korte pauze. Heel goed, zei ze, maar als je zin hebt, kom mee naar de farm, we hebben een zwembad, dan kun je even afkoelen. Ik bedankte vriendelijk, maar vond het wel erg gastvrij. Het leek me niet een bboerin die de hooivork af en toe gebruikte. Daarvoor zag ze er te verzorgd uit,. Na deze ontmoetingen was mijn fietsdag van 70 km al weer bijna voorbij. Ik vond via het routeboekje een soort boerencamping in Cheviot, waar de wifi niet tot in de tent reikt, maar uitsluitend vlak bij de receptie. Morgen verwachten men hier regen. Dan maar door de regen naar Kaikoura…..
-
16 Februari 2017 - 12:35
Marina:
Wat fijn om een tevreden mopperende Eddy te horen, tja ik hoor jou stem als ik je verhalen lees.
Maar dat van de verzorgde boerin oeps dat zou ik hier maar niet hardop zeggen ik hier wel degelijk boerinnen die de hooivork hanteren en er zeer wel verzorgd uitzien.
verder voelt het haast als dat je laatste week zeer tevreden verloopt. suc6 morgen met de regen en blijf genieten zolang je onderweg bent
ik heb heimwee naar het onderweg zijn. -
16 Februari 2017 - 14:43
Jan Drenth:
Al die ontmoetingen van jou met allerlei dames gaan wel wat opvallen… Tijd voor Toosje, zou ik zeggen…
En voor porno heb jij aan een klein tentje echt wel genoeg hoor. Opschepper... -
16 Februari 2017 - 16:48
Frans Hage:
Ondanks mijn zware griep moet ik toch ff je avonturen lezen , Hopelijk morgen niet te veel slecht weer Succes Eddy. -
17 Februari 2017 - 04:33
Henk Van Doren:
Hi Eddy,
Goed te zien dat je een manier hebt gevonden om de laatste week een positieve draai te geven. Alhoewel, je klaagde over te weinig avontuur - daar is fietsen onder politiebegeleiding toch wel het ultieme voorbeeld van.....
Dankzij technische aanpassingen bij reislogger deed onze blog het niet meer; de nieuwe omgeving kon niet overweg met het underscore streepje.
Vanaf heden: henk-marja.reislogger.nl -
17 Februari 2017 - 20:44
Bert B:
Nou Ed, je wordt zeker ouder. Op zo'n uitnodiging om naar de farm te komen ....
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
