Woensdag 15 februari
Door: Eddy
Blijf op de hoogte en volg Eddy
15 Februari 2017 | Nieuw Zeeland, Amberley
Woensdag 15 februari.
Ik ben een mens van stemmingen. Dat zijn we natuurlijk allemaal, maar ik laat het graag zien. Of graag. Het gebeurt me gewoon. En omdat deze blog niets anders is dan een dagelijks verslag, zult u twee dagen geleden allemaal wel gedacht hebben, die staat binnenkort op Schiphol. Maar zoals ik al zei, ik ben een mens van stemmingen. Na de prachtige zomerse dag gisteren, hoopte ik al dat mijn verzoek eerder te mogen vliegen niet zou kunnen. En het kon inderdaad niet. Ja in het weekend, maar officieel vlieg ik volgende woensdag terug, dus 3 dagen eerder met bijbetaling vind ik dan weer onzin. En wat ben ik blij met die afwijzing. Gisteravond het weer bekeken en het zou weer prachtig worden. Dus mijn plannen gewijzigd. Ik ga alsnog een flink stuk van de route fietsen, die ik zaterdag noodgedwongen per bus heb gedaan. Ik fiets in 3 dagen naar Kaikoura en weer terug. Volgens planning ben ik dan op dinsdag weer in Christchurch om dan woensdag te vliegen. Vandaag 60 kilometer naar Amberley. Liggend aan de kustweg en dus na Kaikoura afgesloten. Vanaf de camping in Christchurch kwam ik vrij soepel op State Highway nr 1. Echter ik zag overal borden met Motorway. Een angstig gevoel bekroop mij. Alsof ik aan het fietsen was op de A1 bij Amsterdam. Na 10 kilometer jawel hoor, een paar blauwe zwaailichten achter mij. Ik stopte vlak voor een lange brug, waarvan ik al een kansberekening had gemaakt daar zonder door een truck geschept worden, overheen te komen. What are you doing, sir, zei de uiterst vriendelijke politieagent. Ik keek wat dommig. Fietsen naar Amberley meneer, zei ik naïef. This is a motorway, sir. Daar mag je absoluut niet op fietsen. Tuurlijk niet, zei ik, maar daar ben ik dan stomtoevallig op terechtgekomen. Het is ook de eerste 4 baansweg, die ik hier tref. Klopt meneer, zoveel zijn er ook niet. Maar het mag waarschijnlijk in uw eigen land ook niet. Het gesprek had een uiterst vriendelijk verloop en de man gaf ook ruiterlijk toe, dat je in dit land als fietser opgejaagd wild bent. Maar dat gaat de komende jaren hard verbeteren, zei hij vrolijk. Echter we moeten eerst u over die brug zien te krijgen, waarna u na een kilometer linksaf slaat en dan rechts via een viaduct op de normale weg uw tocht vervolgt. En dus fietste ik over de lange smalle brug, terwijl achter mij de politieauto mij met zwaailichten begeleidde, waardoor er een hele aardige file ontstond, omdat niemand die politieauto weer voorbij durfde. Eenmaal van de snelweg heb ik de man uitgenodigd om als hij ooit in Nederland de fietsproblematiek hier opgelost wil zien, hij altijd in Onderdendam kan langskomen. En zei ik nog, u zult snel wennen, want wij kennen ook earthquakes. Op de normale SH 1 vervolgde ik mijn weg. Om 11 uur een cappuccino bij een bakery in Kaiapoi. Ik wijs een gebakje aan, waarop het meisje achter de toonbank zegt: zou u dat wel doen? Laat mij u eerst even wat vertellen. Dit is het allerallerzoetste gebakje, dat wij hebben. Die wil ik dus, kraaide ik. Terwijl het meisje mij de koffie op het terras brengt, vraag ik haar of ze weet of ik helemaal kan doorfietsen naar Kaikoura. Nee dat wist ze niet, dat was zo ver weg. En terwijl ik eerst nog dacht wat stom van dat wicht, realiseerde ik mij plotseling, dat niemand aan mij moet vragen of de weg bij Steenwijk nog afgesloten is. Zelfde afstand. Tja. Goh wat leer ik op deze reis toch veel. In Amberey aangekomen blijkt het plaatselijke motel ook een stukje campground te hebben en wifi. En aan de overkant een joekel van een supermarkt. De verhouding tussen het dorp en het gigantische winkelcentrum ontgaat mij volledig en gelukkig snapte ook mijn campingbaas er weinig van. Maar het was wel gemakkelijk. Morgen naar Cheviot. Dan vrijdag naar Kaikoura. En dan zondag weer de omgekeerde weg, waarna ik dinsdag Christchurch weer bereik………
Ik ben een mens van stemmingen. Dat zijn we natuurlijk allemaal, maar ik laat het graag zien. Of graag. Het gebeurt me gewoon. En omdat deze blog niets anders is dan een dagelijks verslag, zult u twee dagen geleden allemaal wel gedacht hebben, die staat binnenkort op Schiphol. Maar zoals ik al zei, ik ben een mens van stemmingen. Na de prachtige zomerse dag gisteren, hoopte ik al dat mijn verzoek eerder te mogen vliegen niet zou kunnen. En het kon inderdaad niet. Ja in het weekend, maar officieel vlieg ik volgende woensdag terug, dus 3 dagen eerder met bijbetaling vind ik dan weer onzin. En wat ben ik blij met die afwijzing. Gisteravond het weer bekeken en het zou weer prachtig worden. Dus mijn plannen gewijzigd. Ik ga alsnog een flink stuk van de route fietsen, die ik zaterdag noodgedwongen per bus heb gedaan. Ik fiets in 3 dagen naar Kaikoura en weer terug. Volgens planning ben ik dan op dinsdag weer in Christchurch om dan woensdag te vliegen. Vandaag 60 kilometer naar Amberley. Liggend aan de kustweg en dus na Kaikoura afgesloten. Vanaf de camping in Christchurch kwam ik vrij soepel op State Highway nr 1. Echter ik zag overal borden met Motorway. Een angstig gevoel bekroop mij. Alsof ik aan het fietsen was op de A1 bij Amsterdam. Na 10 kilometer jawel hoor, een paar blauwe zwaailichten achter mij. Ik stopte vlak voor een lange brug, waarvan ik al een kansberekening had gemaakt daar zonder door een truck geschept worden, overheen te komen. What are you doing, sir, zei de uiterst vriendelijke politieagent. Ik keek wat dommig. Fietsen naar Amberley meneer, zei ik naïef. This is a motorway, sir. Daar mag je absoluut niet op fietsen. Tuurlijk niet, zei ik, maar daar ben ik dan stomtoevallig op terechtgekomen. Het is ook de eerste 4 baansweg, die ik hier tref. Klopt meneer, zoveel zijn er ook niet. Maar het mag waarschijnlijk in uw eigen land ook niet. Het gesprek had een uiterst vriendelijk verloop en de man gaf ook ruiterlijk toe, dat je in dit land als fietser opgejaagd wild bent. Maar dat gaat de komende jaren hard verbeteren, zei hij vrolijk. Echter we moeten eerst u over die brug zien te krijgen, waarna u na een kilometer linksaf slaat en dan rechts via een viaduct op de normale weg uw tocht vervolgt. En dus fietste ik over de lange smalle brug, terwijl achter mij de politieauto mij met zwaailichten begeleidde, waardoor er een hele aardige file ontstond, omdat niemand die politieauto weer voorbij durfde. Eenmaal van de snelweg heb ik de man uitgenodigd om als hij ooit in Nederland de fietsproblematiek hier opgelost wil zien, hij altijd in Onderdendam kan langskomen. En zei ik nog, u zult snel wennen, want wij kennen ook earthquakes. Op de normale SH 1 vervolgde ik mijn weg. Om 11 uur een cappuccino bij een bakery in Kaiapoi. Ik wijs een gebakje aan, waarop het meisje achter de toonbank zegt: zou u dat wel doen? Laat mij u eerst even wat vertellen. Dit is het allerallerzoetste gebakje, dat wij hebben. Die wil ik dus, kraaide ik. Terwijl het meisje mij de koffie op het terras brengt, vraag ik haar of ze weet of ik helemaal kan doorfietsen naar Kaikoura. Nee dat wist ze niet, dat was zo ver weg. En terwijl ik eerst nog dacht wat stom van dat wicht, realiseerde ik mij plotseling, dat niemand aan mij moet vragen of de weg bij Steenwijk nog afgesloten is. Zelfde afstand. Tja. Goh wat leer ik op deze reis toch veel. In Amberey aangekomen blijkt het plaatselijke motel ook een stukje campground te hebben en wifi. En aan de overkant een joekel van een supermarkt. De verhouding tussen het dorp en het gigantische winkelcentrum ontgaat mij volledig en gelukkig snapte ook mijn campingbaas er weinig van. Maar het was wel gemakkelijk. Morgen naar Cheviot. Dan vrijdag naar Kaikoura. En dan zondag weer de omgekeerde weg, waarna ik dinsdag Christchurch weer bereik………
-
15 Februari 2017 - 06:14
Marja:
Prachtig verhaal Eddy, over je politie-escorte. Fijn dat je je goede humeur weer hebt teruggevonden! Benieuwd wat je in Kaikoura gaat aantreffen... Have fun and no worries! -
15 Februari 2017 - 07:22
Henk:
Dat is het mooie van fietsen, je mag altijd een gebakje -
15 Februari 2017 - 07:27
Siepbrink:
Hallo Eddy,
Tja, gisteren stond hier ook nog een verhaal in de krant van een 87-jarige spookrijder die weer eens was opgepikt door de politie vanaf een vierbaansweg. Maar dit verhaal begint daar ook aardig op te lijken. Met politie-escorte rijden door Nieuw Zeeland. Het moet niet gekker worden. Het is denk ik goed dat je een volgende reis weer gewoon onder de hoede van iemand anders moet doen. Dan voorkom je volgens mij dit soort gevaarlijke toestanden. Nog geen rij-ontzegging gekregen?
Groet: Siep. -
15 Februari 2017 - 09:21
Rolf:
Hoi Eddy,
Mooi verslag!! Hier wordt het thuisfront vrolijk van. Dat spookrijderschap ligt je wel. Jaren geleden hadden we een overnachting in Venlo en moesten we de volgende dag starten in Blerick aan de andere kant van de Maas. De A73 was een stuk korter en die hebben we toen dan ook maar genomen. Er wordt geadviseerd de volgende reis gewoon weer onder de hoede van iemand anders te fietsen, maar ik zou niet weten wie daar voor in aanmerking komt.
En wat dat allerallerzoetste gebakje betreft. Als bakkerszoon weet jij wel wat goed voor je is.!!!
-
15 Februari 2017 - 09:27
Herman Wieringa:
Afgelopen zondag 3 op reis een item over reis door Nieuw Zeeland. Ik herkende diverse punten, waar jij over hebt geschreven. Prachtig land. -
15 Februari 2017 - 10:01
John En Mieke:
Wat weer een schitterende belevenis. Lachen dus hier aan de keukentafel.
Wel even de kop erbij graag. Anders zie ik je nog een keer rechts van de weg tegen de stroom inrijden..
Zo reden wij na 4 weken Engeland op 1 kilometer van de veerboot in Dover potjandrie toch een keer aan de verkeerde kant. Maar knipperende Britten hielden ons snel bij de les! Die vriendelijkheid heben ze duixelijk meegenomen naar N.Z.
-
15 Februari 2017 - 15:12
Jan Drenth:
Prachtig verhaal! Ik zie het voor me. Paulus de Boskabouter op een volgepakte fiets voorop, daarachter een politieauto met zwaailichten. 'File? Hoezo file! Ik zie geen file…'
Het zou me niet verbazen als je daar nog eens in de krant komt. In het kader van de serie: 'Hoe komt het toch dat steeds meer weirdo's uit de hele wereld naar Nieuw Zeeland trekken'. NZ als open inrichting...
Dat tentje! Ik kan er maar niet aan wennen… Lijkt meer een soort molshoop…
Hoe gaat dat trouwens straks op de terugweg? Ga je dan eerst telefonisch een politie escorte regelen? -
15 Februari 2017 - 21:49
Bert B:
Tsja, een man van stemmingen. Pfff. Ik ook maar weer primair reageren op jouw aankondiging om terug naar huis te gaan. Nu denk ik .... Maar ach, ik ben per slot van rekening een jaar of 10 jonger dan jij. Het mag dan ook. Vanochtend reed ik nog langs jouw huis in O'dam. Ik zag je in mijn gedachten je al weer de deur uit komen met jouw hondje. Nog even wachten dus. Ik heb de Pizzeria al gereserveerd. Groeten.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
