Maandag 20 februari

Maandag 20 februari
Vanmorgen om 7 u wakker in een kletsnatte tent. Mist, grijs en geen streepje blauw in de lucht. De mist echter maakte mij vrolijk. Meestal komt daar wel een zonnetje achteraan. Ik had geen haast, dus zei ik: tent, neem de tijd om te drogen. Dat is wel een tikkeltje bizar als je lang alleen bent. Je begint ook tegen voorwerpen te praten. Echter om 9 u was het nog mistig, dus kleddernat ingepakt en wegwezen. Nog even zwaaien naar de Schot, waar ik gisteravond langdurig mee gesproken had. Leeft inmiddels 25 jaar in Nieuw-Zeeland en is 10 jaar geleden van de weliswaar prachtige westkust toch maar vanwege het weer verhuisd naar de oostkant. Hij probeert met zijn vrouw en kinderen volledig selfsupporting te leven van het land rondom zijn huis met daarbij wat beesten. Het lukt niet helemaal, zei hij. Mijn vrouw en ik werken allebei 1 dag in het onderwijs. Voor de rest redden we het. Ooit in de begin 80er jaren hadden we zelf dergelijke ideeën om dit te proberen. Niet overtuigd genoeg blijkbaar. Tijdens het fietsen brak om 10 u de zon door, waardoor het een prachtige tocht werd. De eerste 50 kilometer bijna zonder verkeer, de laatste 10 werd ik weer bijna van de weg geblazen. Toen kwam ook het doorgaande verkeer er weer bij. Heen en terug fietsen via dezelfde weg heeft wat voordelen. Koffie dronk ik in hetzelfde cafe als donderdag en werd binnengehaald als een bekende. Ook de camping in Amberley was vertrouwd. Ik heb je plek vrijgehouden, zei de baas. Er zitten ook wel nadelen aan. Iedere camping kent namelijk zijn vaste bewoners. Er is wat met die mensen. Drinken te veel of zijn uit hun huis gezet. Helpen de campingbaas met schoonmaken, maar gaan zich vaak gedragen als gastheer/vrouw. Zo ook in Amberley. Wendy heet ze en is 50 jaar en lijkt 75. Om 4 uur kreeg ik van haar het 1e biertje aangeboden. Ik kon haar engels absoluut niet verstaan. Ze sprak zonder gebit. Ze maakte de indruk dat ik toch wel heel vaak op het juiste moment knikte en nee schudde. Gelukkig kwam na een half uur haar man de camping oprijden. Ze wist niet hoe snel ze haar caravan moest opzoeken. Pfffffff. Morgen ben ik weer in Christchurch waar vanuit Amberley (50 km) gezien nog steeds dikke rookwolken van de bosbrand boven hangen. No worry, zei de campingbaas, het is onder controle. Op woensdag heb ik dan de hele dag de tijd mijn fiets terug te brengen en de man duidelijk te maken, dat deze fietsen voor hun doel, tourbiken, volkomen ongeschikt zijn. Bovendien heb ik kosten gemaakt bij fietsenmakers , die hij maar moet betalen. Wordt nog een harde dobber, want ik begreep dat hij nergens voor is verzekerd. Ben benieuwd of hij daarna nog zo aardig is……..