Dinsdag 14 februari

Dinsdag 14 februari
Wat een topdag. Dat is het al gauw, indien er matig weer voorspeld wordt en de lucht bij het wakker worden helder blauw is. Dit moest een fietsdag worden. Een fietsdag naar zee. Op half 10 op naar de receptie. Hoe ver is het strand, waar is het vooral leuk en hoever is het ongeveer. De fors uit de kluiten gewassen receptioniste keek mij wat wazig aan. Hoe ver het is? Geen idee, ik ga altijd met de auto. Die indruk had ik al, zei ik niet hardop. En het leukst? Tja. Ik ga vaak hierheen met mijn kinderen en ze wees een plek op naar schatting 25 kilometer. Thank you. You don’t go by bike, do you? Yess, why not? Too far, too busy, too risky. Ik nam het risico. Wel zaten de opmerkingen van haar mij dwars. Volgens Henk, van het duo Henk en Marja, staat NZ wat betreft te dikke mensen op de 7e plek in de wereld. Nog ruim achter de US, maar het valt wel op. Je hebt hier eigenlijk twee types, het gezond ogende outdoortype en de te dikke mens. Zou er verband bestaan tussen het hoge aanzien dat sport heeft tijdens de schoolperiode en de enorme frustatie die velen van die periode moeten hebben overgehouden en gezworen hebben nooit 1 lichamelijke beweging meer te maken? Geen idee natuurlijk, maar het aantal te dikke mensen in de US en ook hier in NZ is opvallend. En wat ook opvallend is aan dit land: de enorme hoeveelheid grote openbare sportvelden in steden, waar je nooit een kind ziet. De fietstocht was fantastisch. Weliswaar met in de verte achter Christchurch dikke zwarte rookwolken, een gevolg van een bosbrand (kreeg ik in de avond mee op het nieuws) Heen windje mee, terug windje mee, dat is wel eens anders geweest. Heerlijk aan zee vertoefd, maar ik ben van het type, dat na een uur al weer onrustig wordt. Met deze wind kun je ook nog geen krant lezen aan het water. Bovendien is mijn engels weer verrijkt. Bij elke straat, waar ik zie staan No Exit denk ik telkens dat er geen verkeer uit kan komen. Zeg maar eenrichtingsverkeer. Nou daar kwam ik vandaag dan achter. Na 3 kilometer zo’n weg te zijn ingereden, stond ik stil. Doodlopende weg dus. Al mijn volgers wisten dat al lang natuurlijk, maar ik nu ook. Op de terugweg dwars door de stad. De vele Aziatische eetkiosken zorgen ervoor dat ik nooit kook hier. Warm eten tussen de middag en ’s avonds een broodje. Gezien het slechte weer, dat voorspeld werd hier, maar tot dusver vooral in het noorden is, heb ik al geïnformeerd naar een vervroegd vertrek. Helaas heb ik daar nu nog geen definitief bericht over ( terwijl het nu 7 u dinsdagavond is). Het zou om een vlucht gaan van morgenavond. Maar als de weersvoorspellingen zo positief uitvallen, is het beslist geen straf nog een weekje rond te trekken. Dan ga ik morgen naar Akaroa ten zuidoosten van Christchurch. U leest er alles over in mijn volgende blog.