Vrijdag 27 januari

Vrijdag 27 januari
Er is niets prettigers na een rustdag ’s morgens weer op je fiets te mogen. Met wat omwegen zou het zomaar 60 km kunnen worden. Met een gemiddelde van 15 km zit je dan hooguit 4 uurtjes op de fiets. Meer dan genoeg, zei mijn fietsenverhuurder, want 15 km per uur gemiddeld haalt niemand met die bepakking. Wat krijgt die man gelijk. Maar het betekende wel vanmorgen rustig aan. Om 9.15 vertrok ik nadat de eigenaresse mij enthousiast had gemaakt een totaal andere route te nemen en wel eentje waarvan bijna de helft over fietspaden ging. Een oude spoorlijn bleek daar voor gebruikt te zijn. Heerlijk fietspad over 15 km asfalt tot ik bij een kruising kwam, waar ik het niet meer wist. Ook google maps gaf geen antwoord. Een oudere man op een mountainbike naderde. Rij maar achter mij aan, ik breng je naar Rabbit Island en aan het eind kun je met de ferry over naar Mapua en van daaruit naar Motueka. De man, een 78 jarige Schot, had de sokken er flink in. Het zweet stond me voor de kop. Na een prachtige tocht voortdurend langs het water, maar veel over gravel zei de man dat ik bij het volgende hek gewoon moest doorrijden en na 10 km wachtte mij koffie bij het pontje. De Schot vertrok, niet nadat hij mij had verteld hoe hij in 1963 hier arriveerde en tot 5 keer toe zoveel heimwee kreeg naar Dundee dat hij even zo vele malen ook daadwerkelijk terugging. Tot in 1980 zijn Nieuwzeelandse vrouw zei: als je nu weer gaat, prima, maar zonder mij. Ik blijf hier. Sindsdien ben ik niet weer in Dundee geweest. Maar dat het kriebelt? Yess my friend and that it will allways do. Hij gaf me een hand en vertrok. Ik ook tot het hek. En natuurlijk stond daar op een papiertje dat de ferry vandaag niet voer wegens malheur. Terug naar de hoofdweg. Een km of tien raasden de auto’s weer langs me. Nee een fietsland is het beslist niet. Op een heuvel pufte ik even uit en dronk wat. Drie postbussen aan een zijweg vielen mij op. Op de middelste J. van Workum. Ik kon het niet laten. Een briefje in de bus gedaan, dat ik van Workum zo Nederlands vond klinken, dat ik hen op mijn fietstocht de groeten deed en zei dat ze in zo’n paradijselijk land woonden. Blijkt er straks een Chinees te wonen, die de moeite niet heeft genomen het naambord van de bus te halen. Na 10 km hoofdweg weer naar rechts langs de Tasmanzee. Prachtige baaitjes mocht ik bewonderen en ooit moet die Abel Tasman via zo’n baaitje aan land zijn gekomen. Ontdekt noemen we dat nog steeds, terwijl de Maori’s dat 1000 jaar daarvoor al hadden gedaan. Hoe het blanke ras het telkens voor elkaar heeft gekregen, weet ik niet, maar binnen de kortst mogelijke tijd domineerde dit ras de autochtone bevolking. Het is in dit gebied Tasman voor en Tasman na. Zo reed ik door het dorpje Tasman met de Tasmanschool en het Tasmanpark en ben ik op weg nar het Nationaal Abel Tasmanpark. Bij een schone Italiaanse dronk ik cappuccino. Waarom zij nu haar prachtige Italie voor NZ had verruild wilde ik weten. Puur voor een paar jaren, vertelde ze. In Italie was geen werk en als je hier voor jezelf wilde beginnen: prima, geen strobreed word je in de weg gelegd. Maar……een prachtig land hoor, maar zo gezellig als Italie zal het nooit worden. Om half 3 was ik op de camping in Motueka. Blijkbaar was het weer hier een stuk beter, want zo’n volle camping heb ik nog niet mee gemaakt. Maar voor een tentje zonder stroom is altijd plaats. Even in de stad boodschappen gedaan. Opnieuw een langgerekte straat met aan beide kanten schreeuwerige winkels waar je gewoon pal voor de deur parkeert. Dit is een land voor mijn vriend Jan Drenth, waar de auto nog steeds op waarde wordt geschat. Hij zou hier van smullen. Overal met de auto te kunnen komen. Morgen 20 km verderop naar Marahau. Je schijnt er moeilijk fietsend te kunnen komen. Daar heb ik gereserveerd voor 4 nachten. Ben heel benieuwd naar de mogelijkheden…………