Dinsdag 17 januari

Dinsdag 17 januari

De laatste mooi weer dag is vandaag. Er komt morgen noodweer vanaf de kust en dat schijnt een week te gaan aanhouden. Maar vandaag was nog prima. Heb ik weer. Na 5 dagen fietsen zit ik in Cromwell omringd door een Nederlander, een Zwitserse en een Amerikaan en die gaan morgen alledrie met de bus terug naar Christchurch. Er schijnt noodweer aan te komen. Mijn tentje waait nu al bijna weg om tien uur in de avond, wat moet dat vannacht wel niet worden. Ik heb voor twee nachten betaald, want ook ik wil het wel bekijken. Er kan vanaf morgen gewoon niet meer gefietst worden richting de westkust. Het schijnt zo te zijn dat het slechte weer aan de westkust te maken heeft met de geweldige hitte in Australie. Heb ik weer. Hartje zomer in NZ. Blijkt het weer als in onze eigen zomer.
Pittige dag vandaag. Van Omarama naar Cromwell is toch 110 km en twee passen, waarvan met name de eerste na 30 km een hele vieze vuile was. 3 uur deed ik erover om er te komen. De buschauffeur, die op de pas een groep Koreanen uitliet, applaudisseerde en helemaal toen hij hoorde hoe lang ik erover gedaan had. Maar zei hij, de rest is een eitje. Veel dalen met nog 1 pasje. Dus with two fingers in the nose, probeerde ik een grap. De man keek alsof hij water zag branden. Snel legde ik hem uit dat dit een vrij letterlijke vertaling was en de man ging bulderend van het lachen terug naar zijn Koreanen . Het bleek ook een eitje overwegend hoewel bij de 2e pas in anderhalve km wel bijna 2 Martinitorens moesten worden overwonnen. Dus niks vingers in de neus. Om half 5 na een schitterende tocht met aan beide kanten bulten, dus een vallei zeg maar, kwam ik op de camping in Cromwell. Echt uit de wind staan lukte hier niet en dat is erg spijtig gezien de verwachtingen. Cromwel blijkt een behoorlijk centrum te hebben en dus kon ik zelfs een pizza bestellen. Met een biertje.De avond werd zo redelijk gezellig, wat ook gisteravond in Omarama het geval was. Howel ik dat toen beslist niet aan zag komen. Ik zou namelijk in de tv ruimte van de camping even mijn apparatuur opladen. In de ruimte is niemand maar het enige stopcontact was wel bezet. Buiten zat een man boven de kaart van NZ. Een kolos van zeker 150 kilo met een uitbundige haardoos en waar ik ook keek:onder de tatoeages. Op zijn benen, zijn armen, zijn nek ja waar niet. Een typische Hell’s Angel of No Surrender type. Mijn vriend Gerard Henkelman was hierbij vergeleken een bescheiden koorknaap. Ik probeer met Sir zijn aandacht te trekken. De man is zeker 20 jaar jonger dan ik. Maar ja geen reactie. Nog maar eens maar vooral geen geirriteerde intonatie. De man keek omhoog, stond op en zei: Hi how are you, my name is Hans and I’m from Germany. Ik legde mijn probleem uit en weg was hij om direct weer terug te keren met een stekkerdoos waar alles inpaste. We hebben een uur alle onderwerpen behandeld. Erg gezellig. Wat baalde ik van mezelf dat ik zulke vooroordelen heb. Ik schaam me en heb het hem (na een uur) ook verteld. Hij herkende het wel.
Voor straf krijg ik blijkbaar van dat k…weer. We zien het wel.