Maandag 16 januari
Door: Eddy
Blijf op de hoogte en volg Eddy
16 Januari 2017 | Nieuw Zeeland, Omarama
Maandag 16 januari
Langzaam begint mijn lichaam zich aan te passen aan de 12 uur verderop in de tijd. Ik begin wat beter te slapen. Nou mag dat ook wel in een kingsize bed met uitzicht op het Tekapo meer. Toch gewoon om zes uur wakker en daarvoor al een paar keer van de telefoongeluiden. Men reageert logischerwijs terwijl ik in bed lig. Om half 8 de sleutel afgegeven aan de man die mij de veel te dure kamer had aangesmeerd. Hij grijnsde vals, dacht ik. Even naar de super om de hoek en om 7.45 op de fiets. ‘ s Morgens waait het namelijk beduidend minder hard. Maar na 5 km maakte de weg een zodanige knik dat ik de wind schuin achter me kreeg. Zo da’s lekker. Zo ken elk en ain wel fietsen, roept mijn maatje Siep dan altijd. Ik blijf het een stuk lekkerder vinden. De route wordt ook meteen een stuk mooier. Ik hoop een paar plaatjes te kunnen upgraden, maar zo goed als het met tekst gaat zo slecht gaat het met foto’s, hoe klein ik ze ook maak. Maar los van de wind was de tocht prachtig. Uiteindelijk kwam ik voor Twizel uit bij het Pukakimeer. Zelden een intens blauwere kleur van water gezien. Ook de hoogste berg van NZ (Mt Cook) ligt aan het eind van dit meer en was voortdurend in beeld. Erg imponerend om langs te fietsen. Eenmaal voorbij het Pukakimeer bestaat de mogelijkheid om via een weg van 28 km even naar de berg toe te fietsen. Recht tegen de inmiddels weer aangewakkerde wind in. Ik heb maar even tegen hem gezwaaid en een filmpje gemaakt. In Twizel heb ik in het imposante winkelcentrum ( tjonge hoe krijgen ze zo’n ongezellig centrum toch gebouwd, hier zou mijn dorpsgenoot Kees veel goeds met een dorpsvisie kunnen doen.) een helm en handschoenen kunnen kopen. Zit ik toch wat meer ontspannen op de fiets. Door naar Omarara. Lekker half wind mee tot de laatste 5 kilometer. Windkracht 7 inmiddels en dan is het op die smalle wegen een beetje eng. Door de wind hoor je ze pas heel laat aankomen. Maar ik ben er nog. Een oude NZ-er op de camping vertelde mij dat als je een auto hoort aankomen een beetje moet gaan wiebelen op je fiets. Dat maakt de automobilist allerter. Mmmmmmm. Mijn tentje staat, de supermarkt is bezocht, er is ( betaald) WiFi en ik ben klaar om een Ben’ s maaltijd te maken. Er schijnt alleen water gekookt te moeten worden. Tja je wordt wat makkelijk na 90 km fietsen. Morgen naar Cromwell. 105 km dus de etappe kan ook geknipt worden. Zoals het nu waait lijkt me dat een zekerheidje. De maaltijd werd door mij gemaakt onder belangstelling van een NZ-jongetje van 8 jaar oud. Even water koken, in het zakje gieten (pasta bolognese in dit geval)8 min met hem kletsen en…… are you allways eating like this? Ja zo doen we dat in Nederland, zei ik. In een sprint naar zijn tent en hoorde ik hem het verhaal vertellen. Overigens het smaakte prima. Je kunt overigens goed koken hier in de keuken van camping. Maar 90 km eisen hun tol. En dus werd het gemakkelijk.
Langzaam begint mijn lichaam zich aan te passen aan de 12 uur verderop in de tijd. Ik begin wat beter te slapen. Nou mag dat ook wel in een kingsize bed met uitzicht op het Tekapo meer. Toch gewoon om zes uur wakker en daarvoor al een paar keer van de telefoongeluiden. Men reageert logischerwijs terwijl ik in bed lig. Om half 8 de sleutel afgegeven aan de man die mij de veel te dure kamer had aangesmeerd. Hij grijnsde vals, dacht ik. Even naar de super om de hoek en om 7.45 op de fiets. ‘ s Morgens waait het namelijk beduidend minder hard. Maar na 5 km maakte de weg een zodanige knik dat ik de wind schuin achter me kreeg. Zo da’s lekker. Zo ken elk en ain wel fietsen, roept mijn maatje Siep dan altijd. Ik blijf het een stuk lekkerder vinden. De route wordt ook meteen een stuk mooier. Ik hoop een paar plaatjes te kunnen upgraden, maar zo goed als het met tekst gaat zo slecht gaat het met foto’s, hoe klein ik ze ook maak. Maar los van de wind was de tocht prachtig. Uiteindelijk kwam ik voor Twizel uit bij het Pukakimeer. Zelden een intens blauwere kleur van water gezien. Ook de hoogste berg van NZ (Mt Cook) ligt aan het eind van dit meer en was voortdurend in beeld. Erg imponerend om langs te fietsen. Eenmaal voorbij het Pukakimeer bestaat de mogelijkheid om via een weg van 28 km even naar de berg toe te fietsen. Recht tegen de inmiddels weer aangewakkerde wind in. Ik heb maar even tegen hem gezwaaid en een filmpje gemaakt. In Twizel heb ik in het imposante winkelcentrum ( tjonge hoe krijgen ze zo’n ongezellig centrum toch gebouwd, hier zou mijn dorpsgenoot Kees veel goeds met een dorpsvisie kunnen doen.) een helm en handschoenen kunnen kopen. Zit ik toch wat meer ontspannen op de fiets. Door naar Omarara. Lekker half wind mee tot de laatste 5 kilometer. Windkracht 7 inmiddels en dan is het op die smalle wegen een beetje eng. Door de wind hoor je ze pas heel laat aankomen. Maar ik ben er nog. Een oude NZ-er op de camping vertelde mij dat als je een auto hoort aankomen een beetje moet gaan wiebelen op je fiets. Dat maakt de automobilist allerter. Mmmmmmm. Mijn tentje staat, de supermarkt is bezocht, er is ( betaald) WiFi en ik ben klaar om een Ben’ s maaltijd te maken. Er schijnt alleen water gekookt te moeten worden. Tja je wordt wat makkelijk na 90 km fietsen. Morgen naar Cromwell. 105 km dus de etappe kan ook geknipt worden. Zoals het nu waait lijkt me dat een zekerheidje. De maaltijd werd door mij gemaakt onder belangstelling van een NZ-jongetje van 8 jaar oud. Even water koken, in het zakje gieten (pasta bolognese in dit geval)8 min met hem kletsen en…… are you allways eating like this? Ja zo doen we dat in Nederland, zei ik. In een sprint naar zijn tent en hoorde ik hem het verhaal vertellen. Overigens het smaakte prima. Je kunt overigens goed koken hier in de keuken van camping. Maar 90 km eisen hun tol. En dus werd het gemakkelijk.
-
16 Januari 2017 - 08:45
John&Mieke Waanders:
Ach Eddy, elke dag weer zo'n fraai verslag. daar genieten wij van. Altijd weer lachen bij je mallotige avonturen. Zo wordt het nooit saai.
En eindelijk wat minder tegenwind , da's voor jou ook genieten. Zo'n meevaller als bij deze rit heb je wel verdiend!
Hopelijk zet die vergeetachtigheid met die helm niet door, anders gaan wij ons nog zorgen maken...
lekker doorgaan. Groet'n oet Ten Boer
-
16 Januari 2017 - 14:00
Jan Drenth:
Wie heeft trouwens al die mallotige plaatsnamen bedacht: Twizel, Lakoki, Pukaki, Omarara… Stephen King? Annie M.G. Schmidt?
'…En om 7.45 op de fiets…'. Het staat er zo terloops, zo gewoon. Alsof zoiets niet totaal krankzinnig is voor een wat oudere pesionado die verder toch niets te doen heeft en die net is opgestaan uit een kingsize bed in een goed motel met een prachtig uitzicht…
Dat NZ jongetje van 8 denkt nu de rest van zijn leven dat aan de andere kant van de wereld een land bestaat, Nederland, waar hele rare mensen wonen... -
16 Januari 2017 - 17:36
Veronica En Jan Deumers:
Eddy, Ik hoop dat je bucketlist nog lang is. Zo kunnen we tenminste éénmaal per jaar je avonturen in den vreemde blijven volgen. En dat doen we, zoals je weet, al wat jaren met heel veel aandacht en vaak veel plezier.
Ik hoop dat de reis je brengt wat je daar zo heel ver van hier zoekt. Veel kracht, sterkte en doorzettingsvermogen wensen we je toe. Het gaat allemaal niet vanzelf. Blijven trappen, Groeten uit Den Hoorn.
-
16 Januari 2017 - 19:22
Nico Siccama:
Moi Eddy, zo jou reisverslag te lezen heb je minder plezier als vorig jaar dwars door Amerika,of het moet nog komen,het auto verkeer is erg link wat je schrijft,weinig fietspaden is lastig. Afgelopen zaterdag een mooi verhaal over Nieuw Zeeland in de Telegraaf het noorder en zuider eiland, alles is er duur schreef de persoon die het verslag had gemaakt,een kop koffie tussen de vijf en zeven euro,verder vond hij het een prachtig land,ik begrijp nu dat jij daar graag een keer heen wou,maar alleen,dat lijkt me helemaal niks.Donderdag ons eerst Verzoamelstee treffen van het jaar,kan wel weer gezellig worden.De winter is hier in aantocht,er licht wat sneeuw en het gaat vriezen vannacht,Matijs van Nieuwkerk heeft Hulsebos en de andere cracks al weer aan tafel zie ik. Het is momenteel al weer vroeg in de morgen bij jou,je zal al wel weer bijna op de fiets zitten,nu met helm las ik { gelukkig },De hartelijke groeten van mij Eddy,en heel veel plezier,en gezond blijven. -
16 Januari 2017 - 20:11
Harmke:
Naomi vroeg me je deze tip te geven: wanneer je in Queenstown bent neem dan een bus naar Milford sound te nemen. Fietsen mag er niet, maar het is adembenemend. Veel plezier nog verder en hoop voor je dat de wind gaat liggen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
