Vrijdag 13 januari

Vrijdag 13 januari
Dit stukje schrijf ik mijn tentje die op een prachtige camping aan een rivier ligt in Rakaia Gorge. Ik ben dus vertrokken uit Christchurch. Gistermiddag heb ik mijn fiets opgehaald wat een heel verhaal was. Het verhuurbedrijf zat namelijk nogal aan de buitenkant van de stad. Ik had hem gebeld waarna hij mij omstandig uitlegde hoe er te komen. Stadsbus lijn geel zou mij naar Eastgate brengen waarna ik moest overstappen op lijn 145, op tijd uitstappen en daarna 2 km lopen. Ik arriveerde op een wat schimmig industrieterreintje met daarvoor een groot hek. Hem (Graig) gebeld en Graig opende het hek. Het bleef schimmig, maar Graig hoorde duidelijk niet bij dat schimmige. Een echte outdoorman met een doorgroefd gelaat met een kleur die deed vermoeden, dat hij ook buiten sliep. De fiets stond klaar. Een Specialized met voldoende versnellingen (??) en dikke banden. Even mijn eigen zadel erop en ik kon vertrekken. Hij dacht van niet. Even naar kantoor. Eddy wat ga je elke dag fietsen, vroeg hij. Welk gemiddelde? Ik raad je aan hooguut 60 a 70 gemiddeld te rijden. Het wordt je eerste keer, je wilt om het Zuidereiland heen en je weet niet waar je aan begint. Hij keek me met weinig vertrouwen aan. Ik knikte slechts. Wat kan ik daar tegenin brengen. Zo’n ervaren fietser als hij was. Na nog veel meer goed bedoelde opmerkingen, mocht ik gaan. Tot over 6 weken. Het bleek nog 10 km van mijn kamer af te liggen. Dan is navigatie toch wel lekker. Opnieuw dwars door de stad met zoveel lege plekken en in herbouw zijnde gebouwen. Wat moet dat een ongelofelijke ramp zijn geweest. En toch alles optimistisch weer opbouwen in de wetenschap dat die tektonische platen nog wel vaker voor een catastrofe kunnen zorgen. Maar vertrekken? Nooit.
’s Avonds in de buurt van mijn universiteitskamer fish en chips gegeten. Toen ik vroeg om een tasje, keek de verkoper mij verontwaardigd aan. Fish en chips wordt uitsluitend in papier verpakt. Daar komt geen tas omheen. Je neemt het mee zoals je het krijgt. Als bestel je 4 porties. Dan ga je met 4 porties onder je arm weg. Iedereen mag dat zien meneer. Ik kreeg de enorm vette hap echt niet op. Mijn hemel wat een calorieën. Ik heb dan ook een hoop waggelende mensen gezien. Maar ja ze vinden het zo lekker.
Daarna alle tassen goed ingepakt en uitgeprobeerd op de fiets. Ik kon vertrekken. Het zou namelijk prachtig weer worden. Een slapeloze nacht volgde. Voordat je biologische klok aangepast is aan een volstrekt ander ritme, gaat blijkbaar even duren. Om half 9 zat ik op de fiets. Even naar de bakker en vanaf 9 u ging ik los. Op naar Rakaia Gorge zo’n 80 kilometer. Prachtig weer, pittig tegenwindje, tikje saai parcours met veel boerenbedrijven een zon die achter mij van het oosten via het noorden naar het westen draaide. Tsjonge wat ging dat moeizaam. Na onze tocht naar Rome niet meer op deze manier op de fiets gezeten. Na 50 km al een zere kont. Om het half uur even water drinken. Met een handje fietsen en gelijktijdig drinken durf ik hier niet aan. Wat een wegpiraten. Graig zei het al. Voor de automobilist ben je iemand die op ontoelaatbare wijze van hun weg gebruik maakt. Wat een verschil met Amerika. Hier is weinig respect voor de fietser. Ze rijden vlak langs je en met hoge snelheid. De boetes voor te hard rijden zijn lang zo hoog niet dan in de US. Daar kon het wel eens aan liggen. De laatste tien km liepen omhoog en het was dan ook al 4 uur dat ik er eindelijk was. Kapot. Prachtige camping zonder elektrisch en zonder wifi. Het is nu kwart voor 8 en de ogen worden al wat zwaar. Morgen naar Geraldine. Is een stadje…….