Zaterdag 4 februari

Zaterdag 4 februari.
Ja de tik van die mevrouw, die zich verbaasde over al die wereldfietsers op leeftijd dreunde een tijdje door. Komt natuurlijk vooral, omdat ik weinig leeftijdsgenoten fietsend ontmoette, waardoor je zo af en toe denkt: ben ik nou idioot of zijn al die andere auto- en camperrijdende ouderen gek. Voorlopig houd ik het toch op de laatsten, temeer omdat ik gisteren na het schrijven van mijn blog, twee leeftijdsgenoten bepakt en bezakt de camping zag opfietsen. Een zucht van verlichting ontsnapte. Dat ik maar aan 1 stel genoeg heb om mijn gedachten weer in positieve zin te laten veranderen, zegt natuurlijk veel. Hier kan een psychiater moeiteloos op promoveren. Henk en Marja heetten ze en ze waren bezig met een tien maanden durende fietstocht. Beide reden op een prachtige Stevens (Duits!) fiets, waarbij die oranje tweewieler van mij het bekende strontschip leek. Ze fietsen wat door Indonesie, Nieuw Zeeland en Australie en op die manier werd Henk zijn pensioen ingeluid. Henk hoeft bij terugkeer niet meer, wat niet geldt voor Marja overigens. Utrechtbewoners maar met een wel heel sterk Gronings verleden , waar ze op den duur vast wel weer zullen terugkeren. En jawel……als je maar lang genoeg doorpraat blijk je verschillende mensen over en weer te kennen. Het waren geen kampeerders. Vaak een huisje op een camping, een BenB of hostel. Dat scheelt een hoop gedoe, mag ik wel zeggen. Hoewel als de zon schijnt, blijft het de mooiste vorm. Ze deden ook aan bloggen (henk_marja.reisblogger.nl)waarbij Henk inmiddels al honderden foto’ heeft gepubliceerd. Kijk dat is even beter. Ik ben daar toch wat luiig in. Henk loopt ook voortdurend met het toestel in zijn hand. Tja dan kom je toch tot foto’s. Vanmorgen bij het ontbijt in de campingkeuken hebben we om 8 uur weer afscheid van elkaar genomen. Een hele aardige ontmoeting. Op weg naar Havelock of liever gezegd Pelorus Bridge, zo’n 60 km verderop richting Picton. Er wachtten een paar stevige, lange klimmen van telkens 6 km. Vlak voor de top van de eerste bult, haalde een lid van de Cycle Tours groep van Ad van Zalk mij in. Even later ook Ad met zijn bus. Gezellig op de top even koffie gedronken. Ze hebben de vaart er goed in. Vandaag reden ze naar Picton (120 km) om maar vooral op tijd weer in Christchurch te zijn van waar ze volgende week vrijdag alweer terugvliegen. Alles hebben ze nog gefietst. Uiteraard zonder bagage want die gaat met de bus. Het lijkt mij toch iets te veel op een ratrace, waarbij er nauwelijks ruimte is om NZ echt een beetje te ontdekken. Ik prefereer en zeker hier mijn eigen tempo en routeplanning. Maar gezellig was de ontmoeting natuurlijk wel met de groep Nederlanders. Bij Pelorus Bridge bleek een DOCcamping. Een veel natuurlijker aangelegd campeerterrein met ook minder faciliteiten, om te beginnen met de afwezigheid van stroom en WIFI. De man van het bijbehorende cafe werd bijna niet goed van de vraag naar Wifi. Meneer, probeert u eens een dagje zonder. Wat zal het u bevallen. Ja meneer, knikte ik bedremmeld. Net geinstalleerd komt er het Nederlandse stel aanlopen, dat ik in Makarora had ontmoet. Dat absolute dieptepunt waarbij ik ’s nachts de keuken moest opzoeken om droog te slapen. Wel een heel gezellig stel uit Amsterdam dat per camper rondtrekt en op weg naar Picton deze leuke camping tegenkwam. Even bijgepraat en waarschijnlijk treffen we elkaar maandag op de ferry naar Wellington. NZ blijkt niet zo groot. Morgen opnieuw 60 km met wat klimwerk en daarvoor is mijn derailleur echt te ontoereikend. Ook de verse fiets is weer van hetzelfde laken een pak. Volkomen afgeschreven fiets met versleten ketting en tandwielen en een te slap frame. Ik heb er van geleerd. Nooit meer zonder eigen fiets op pad.