Woensdag 1 en een stukje donderdag 2 februari

Woensdag 1 februari
Een dag om nooit te vergeten. Hoe is het in godsnaam mogelijk dat zoveel zaken tegelijk plaatsvinden op een dag aan de andere kant van de wereld. Het begon vanmorgen bij mijn vertrek. In alle rust afscheid genomen van de eigenaren en hup de zeer steile weg naar beneden. Gelijk in de remmen die nauwelijks werkten. Gelukkig kon ik de berm in en wandelend kwam ik beneden. De remmen weigerden dus gewoon. En nu?? Op naar Kaiteriteri waar wellicht een fietsverhuurbedrijf zou zitten met een fietsenmaker. Maar moest wel drie heuvels over. Fietsend naar boven, wandelend naar beneden. Op de fiets blijven bleek levensgevaarlijk. Na rwintig minuten in Kaiteriteti. En ja een fietsverhuur bedrijf. Een jonge jongen schudde zijn hoofd, maar hij wilde aan de hand van een instructiefilmpje op yuotube wel even kijken. Een half uur later deed nog steeds geen rem het. Motueka is een fietsenmaker zei de knul, die echt zijn best had gedaan. Opnieuw 14 km verder. En verschillende heuveltjes, die ik wandelend af moest. De knul stelde voor met de bus te gaan, die om half 12 zou aankomen en om 13.00 weer zou vertrekken. Het was half 10. Met pijn en moeite was ik om 11 uur in Motueka. Een uiterst vriendelijk fietsenmakertje klaarde de klus in 20 minuten en kostte 16 dollar=10 euro. Zo we kunnen weer. Na 10 km ontmoette ik Lucas, een Zwitserse net afgestuurde student (engineering??) die had besloten drie maanden NZ te befietsen, daarna 3 maanden US om daarna naar Oslo te vliegen en naar de Noordkaap te fietsen. In augustus zou hij terug zijn in Zwitserland om een baan te zoeken. Een aardige jongen, die voorstelde samen de nog 40 km naar Nelson te fietsen. Gezelli. Het ging overigens wel regenen. Om 4 uur reden we Nelson binnen en Lucas had net gezegd dat hij naar een hostel in het centrum ging en ik zou naar de camping. Hij reed bij mij vandaan. Terwijl ik hem in de verte zag verdwijnen, sloeg het noodlot toe. Een flinke tak in mijn achterwiel nam mijn derailleur mee het wiel in en alles blokkeerde. Ik op mijn muil zonder ernstige gevolgen naar mijn derailleur verdraaid in mijn wiel. Na veel gebuig en getrek kon ik lopen met de fiets. 5 km. Vlak bij het centrum kom ik een vrouw tegen, die vriendelijk vraagt naar de ellende. Oh you are Dutch en ging in het Nederlands verder: wat bezielt jullie oude mannen toch om bepakt en bezakt de wereld rond te reizen. Idioot. Hoe oud ben je? 70? Au. Ondertussen hield ze en meneer uit Zweden aan en die gaf ze opdracht mij te helpen de fiets te dragen naar een hostel vlakbij. De Zweed was te verbouwereerd om nee te zeggen. Samen sjokten we door Nelson. Natuurlijk kwam ik na zessen bij de dichtstbijzijnde fietsenmaker en dus dicht. Verder kon ik geen contact krijgen met mijn verhuurder. Ik zocht een hostel vlakbij de fietsenmaker. Na lang zoeken vond ik uiteindelijk een hostel met nog een bed op een 8 persoons gemengde slaapkamer. Doet u maar, zei ik aarzelend. Douchen, eten in de stad en deze blog schrijven. Ik houd mijn hart vast voor vannacht en morgenvroeg. Onder ligt een volslank Duits meisje en de gem leeftijd schat ik op 21 jaar. En wie moet er ’s nachts altijd naar de wc? Ik vanaf het bovenbed. Ja dit wordt een feestje. Om nog maar te zwijgen van de fietsproblematiek. Of dat morgen opgelost kan worden? Nou nog steeds niet. Een weliswaar goede maar wat onrustige nacht gehad. Om half 9 was ik met mijn fiets bij de fietsenmaker. Die keek bedenkelijk. Er zou van alles besteld moeten worden. Doet u maar zei ik enthousiast. Echt niet klaar vandaag meneer. Ik zie wel, zei ik , hij moet weer klaar. Terug naar de hostel, waar ik voor de komende nacht prinsheerlijk een 1 persoonskamer kon regelen. Zo vroeg inchecken heeft zijn voordelen. Zo een dagje Nelson. Ach er zijn beroerdere plekken om een dag te moeten vertoeven. Dit is namelijk gewoon een echte stad.