Vrijdag 20 januari

Vrijdag 20 januari.
Hoezo de zon kunnen we helemaal vergeten zoals ik gisteren zei? Nieuw-Zeeland en dan met name het zuiden lijkt werkelijk sprekend op Nederland als het gaat om het weer. Gisteren heel slecht en vooral heel koud, vandaag begon koud, maar het werd warmer en warmer. Een mooie dag in allerlei opzichten. Om half 7 werd ik wakker van het Nederlandse echtpaar dat op tijd wilde vertrekken. Dan ik ook maar. Heerlijk zo’n camping met naast je tent de douche, de keuken en de relaxruimte. Rustig mijn ontbijtje gemaakt, ingepakt en om 8 uur vertrokken. Vandaag zou ik naar Wanaka. Het routeboekje raadde mij ten zeerste af rechtstreeks naar Wanaka te fietsen, maar gewoon eerst terug naar Cromwell en een dag later naar Wanaka. Dat scheelde echter meer dan 100 km. Dus eigenwijs en op naar Wanaka. In Arrowtown, een historisch plekje 20 km van Queenstown werd wel heel verleidelijk voor weinig geld een ontbijtje met een cappuccino aangeboden. Het was nog geen half tien en het café bood ook free WiFi, zodat ik Toos nog even kon bellen. Van haar hoorde ik dat zoveel mensen medelijden met me hadden. Nou mensen het is een groot avontuur, waarbij het de ene keer meezit en de andere keer knap tegen. En iedere dag meld ik natuurlijk mijn ervaringen. Ik kan u vanuit Wikipedia van alles over dit land vertellen, maar dan houdt u gauw met lezen op.
Na het ontbijt nog 5 km en plotseling stond ik voor de beslissing: linksaf naar Wanaka (54 km) of rechtdoor via Cromwell naar Wanaka (120 km) Vlak voor de afslag lag een parkeerplaats waar ik moed verzamelde. Er stond een chauffeur van een couriersbedrijf een sjekkie te roken en zei: je gaat toch niet met die fiets naar boven? De top ligt op 25 km en het begint met 5 km van 18 procent, daarna gemiddeld 12 a 13. De moed zonk mij in de schoenen. Gaat u niet toevallig die kant op, vroeg ik hoopvol? Not yet. This afternoon. Mmmmmmm. Ik ging gewoon. Na 600 ‘m moest ik al van de fiets. Lopen, duwen, kreunen, hoe lang blijf ik dit doen. Toeterende auto’s vlogen langs mij heen op de smalle weg en velen wezen naar hun voorhoofd. Toen er weer een pick-up toeterend langs mij reed, kon ik nog net mijn opgeheven middelvinger inhouden. De fiets zou ook absoluut op de grond hebben gelegen . Maar oh wonder. De pick-up kwam even later weer naar beneden en de man schreeuwde: klim op je fiets, ga terug en ik zie je op de parkeerplaats aan het begin. Ik breng je naar boven. Juichend keerde ik om. Drie minuten later zat ik met fiets in de pick-up van een weginspecteur, die naar Wanaka moest en zelf fietser was. Het werd een fantastische tocht. De man bleek een verteller 1e klas en liet mij onderweg 2x uitstappen om iets te laten zien. Eerst een oude goudmijn, maar het 2e doel was veel indrukwekkender. Midden tussen de bergen sloeg de man rechts een zijweg in en daar hingen aan een langgerekt hek duizenden bh’s. Ja u leest het goed. Ooit begonnen als een eenvrouwsactie tegen borstkanker bleek het te worden opgepakt door het hele land. Indrukwekkend en natuurlijk ook komisch. Jeff maakte er voldoende grappen over. De conversatie verliep zo geanimeerd, dat ik voor 12 uur werd uitgeladen aan het meer van Wanaka. Is het eindelijk mooi weer ga jij met de auto, zei Jeff lachend. Ik heb de man wel duizendmaal bedankt en ben verder blij dat mijn Amerikaanse vrienden dit niet lezen, want als er iemand een stukje met een auto meereed daar, streepje ik hem luidruchtig weg van de wedstrijd Every Fucking inch zal er gefietst worden.
Maar zo vroeg in Wanaka bij zulk mooi weer gaf mogelijkheden. Snel naar de camping en in de middag heerlijk luieren aan het meer, even een boodschapje, een biertje op het terras kortom wat een heerlijke dag. Tja zo verschillen de dagen nogal. Maar niet de omgeving. Opnieuw een onvoorstelbaar landschap met besneeuwde bergtoppen, hanggliders in de lucht. Bij mooi weer geniet je daar duidelijk meer van. Morgen op naar Makarora (65 km)