Maandag 16 januari

Maandag 16 januari
Langzaam begint mijn lichaam zich aan te passen aan de 12 uur verderop in de tijd. Ik begin wat beter te slapen. Nou mag dat ook wel in een kingsize bed met uitzicht op het Tekapo meer. Toch gewoon om zes uur wakker en daarvoor al een paar keer van de telefoongeluiden. Men reageert logischerwijs terwijl ik in bed lig. Om half 8 de sleutel afgegeven aan de man die mij de veel te dure kamer had aangesmeerd. Hij grijnsde vals, dacht ik. Even naar de super om de hoek en om 7.45 op de fiets. ‘ s Morgens waait het namelijk beduidend minder hard. Maar na 5 km maakte de weg een zodanige knik dat ik de wind schuin achter me kreeg. Zo da’s lekker. Zo ken elk en ain wel fietsen, roept mijn maatje Siep dan altijd. Ik blijf het een stuk lekkerder vinden. De route wordt ook meteen een stuk mooier. Ik hoop een paar plaatjes te kunnen upgraden, maar zo goed als het met tekst gaat zo slecht gaat het met foto’s, hoe klein ik ze ook maak. Maar los van de wind was de tocht prachtig. Uiteindelijk kwam ik voor Twizel uit bij het Pukakimeer. Zelden een intens blauwere kleur van water gezien. Ook de hoogste berg van NZ (Mt Cook) ligt aan het eind van dit meer en was voortdurend in beeld. Erg imponerend om langs te fietsen. Eenmaal voorbij het Pukakimeer bestaat de mogelijkheid om via een weg van 28 km even naar de berg toe te fietsen. Recht tegen de inmiddels weer aangewakkerde wind in. Ik heb maar even tegen hem gezwaaid en een filmpje gemaakt. In Twizel heb ik in het imposante winkelcentrum ( tjonge hoe krijgen ze zo’n ongezellig centrum toch gebouwd, hier zou mijn dorpsgenoot Kees veel goeds met een dorpsvisie kunnen doen.) een helm en handschoenen kunnen kopen. Zit ik toch wat meer ontspannen op de fiets. Door naar Omarara. Lekker half wind mee tot de laatste 5 kilometer. Windkracht 7 inmiddels en dan is het op die smalle wegen een beetje eng. Door de wind hoor je ze pas heel laat aankomen. Maar ik ben er nog. Een oude NZ-er op de camping vertelde mij dat als je een auto hoort aankomen een beetje moet gaan wiebelen op je fiets. Dat maakt de automobilist allerter. Mmmmmmm. Mijn tentje staat, de supermarkt is bezocht, er is ( betaald) WiFi en ik ben klaar om een Ben’ s maaltijd te maken. Er schijnt alleen water gekookt te moeten worden. Tja je wordt wat makkelijk na 90 km fietsen. Morgen naar Cromwell. 105 km dus de etappe kan ook geknipt worden. Zoals het nu waait lijkt me dat een zekerheidje. De maaltijd werd door mij gemaakt onder belangstelling van een NZ-jongetje van 8 jaar oud. Even water koken, in het zakje gieten (pasta bolognese in dit geval)8 min met hem kletsen en…… are you allways eating like this? Ja zo doen we dat in Nederland, zei ik. In een sprint naar zijn tent en hoorde ik hem het verhaal vertellen. Overigens het smaakte prima. Je kunt overigens goed koken hier in de keuken van camping. Maar 90 km eisen hun tol. En dus werd het gemakkelijk.