Zaterdag 18 februari
Door: Eddy
Blijf op de hoogte en volg Eddy
18 Februari 2017 | Nieuw Zeeland, Kaikoura
Zaterdag 18 februari
Een rustdag in Kaikoura. Waarom wilde ik ook al weer zo graag naar Kaikoura? Ach iedereen herinnert zich die foto in alle nederlandse kranten van die paar koeien, die leken te staan op een rotsplateautje. De volgende dag werden ze gered, omdat ze er zo af konden lopen. De aardbeving van november heeft vooral het gebied ten noorden van Kaikoura zwaar getroffen. Daar is de infrastructuur voor jaren kapot. Kaikoura zelf is er relatief goed van afgekomen. Ik had iets verwacht als Christchurch, maar daar is gelukkig geen sprake van. Er zijn wat huizen ontzet. Voor sommige huizen staan hekken, omdat betreden gevaarlijk is, maar ik heb er hooguit 10 geteld. Voor de gedupeerden natuurlijk een ramp, maar het opknappen wordt snel ter hand genomen. Ook mocht ik niet op de kliffen wandelen, vanwege verschuivingsgevaar nog steeds. Het stadje is een tijd geisoleerd geweest en nog steeds ligt het nog niet op een doorgaande route. De toeristen hebben de weg weer gevonden, wat een flinke periode niet het geval was. We worden dan ook weer overal juichend binnengehaald. Je moet er toch een aardige omweg voor maken. Rusten betekent voor mij vooral wandelend de omgeving verkennen. En dus heb ik zo’n 10 kilometer gelopen vandaag, overwegend langs zee met als cadeautje een zeehond die lag te zonnebaden. Overal tref je hier schreeuwerige reclames aan om met elkaar voor veel geld per boot op zoek te gaan naar walvissen, zeehonden, dolfijnen enz. Dat roept zo’n weerzin bij me op om tussen al die fotograferende toeristen geplet te worden op een boot en dan nog maar afwachten of je ze ziet. Ook helicopters vliegen af en aan om toeristen de dag van hun leven te bezorgen. Ik heb er niks mee. Ik heb me een uur lang vermaakt met surfers, die voortdurend op de juiste golf wachten om op hun bord te kunnen staan. Het leukst zijn dan de kids, die al snel volwassenen aftroeven. Prachtig. Kaikoura ligt op een waanzinnig mooie plek aan de Pacific, maar helaas werkt dat ook als een magneet op smakeloze mensen. Zo’n hoofdstraat van Kaikoura is zo onnatuurlijk kleurrijk door zijn reclames, dat het lelijk wordt. Hoe groter de letters, hoe meer mensen blijkbaar. Nee echt heel erg om morgen weer door de bergen terug te fietsen via Cheviot en Amberley naar Christchurch vind ik het niet. Het is alleen zo’n pokkeneind zonder cafe. En koffie zetten onderweg op een parkeerplaats helemaal in je eentje, heeft ook niks. Al die automolisten, die mij met zo’n blik vol medelijden aankijken. Sommigen doen aarzelend hun duim omhoog, maar het gezicht, dat ze er dan bij trekken, klopt niet. Dus maar gewoon 70 km ploeteren. Ik hoor mijn Toosje al weer roepen: je wilt het toch zelf………..?
Een rustdag in Kaikoura. Waarom wilde ik ook al weer zo graag naar Kaikoura? Ach iedereen herinnert zich die foto in alle nederlandse kranten van die paar koeien, die leken te staan op een rotsplateautje. De volgende dag werden ze gered, omdat ze er zo af konden lopen. De aardbeving van november heeft vooral het gebied ten noorden van Kaikoura zwaar getroffen. Daar is de infrastructuur voor jaren kapot. Kaikoura zelf is er relatief goed van afgekomen. Ik had iets verwacht als Christchurch, maar daar is gelukkig geen sprake van. Er zijn wat huizen ontzet. Voor sommige huizen staan hekken, omdat betreden gevaarlijk is, maar ik heb er hooguit 10 geteld. Voor de gedupeerden natuurlijk een ramp, maar het opknappen wordt snel ter hand genomen. Ook mocht ik niet op de kliffen wandelen, vanwege verschuivingsgevaar nog steeds. Het stadje is een tijd geisoleerd geweest en nog steeds ligt het nog niet op een doorgaande route. De toeristen hebben de weg weer gevonden, wat een flinke periode niet het geval was. We worden dan ook weer overal juichend binnengehaald. Je moet er toch een aardige omweg voor maken. Rusten betekent voor mij vooral wandelend de omgeving verkennen. En dus heb ik zo’n 10 kilometer gelopen vandaag, overwegend langs zee met als cadeautje een zeehond die lag te zonnebaden. Overal tref je hier schreeuwerige reclames aan om met elkaar voor veel geld per boot op zoek te gaan naar walvissen, zeehonden, dolfijnen enz. Dat roept zo’n weerzin bij me op om tussen al die fotograferende toeristen geplet te worden op een boot en dan nog maar afwachten of je ze ziet. Ook helicopters vliegen af en aan om toeristen de dag van hun leven te bezorgen. Ik heb er niks mee. Ik heb me een uur lang vermaakt met surfers, die voortdurend op de juiste golf wachten om op hun bord te kunnen staan. Het leukst zijn dan de kids, die al snel volwassenen aftroeven. Prachtig. Kaikoura ligt op een waanzinnig mooie plek aan de Pacific, maar helaas werkt dat ook als een magneet op smakeloze mensen. Zo’n hoofdstraat van Kaikoura is zo onnatuurlijk kleurrijk door zijn reclames, dat het lelijk wordt. Hoe groter de letters, hoe meer mensen blijkbaar. Nee echt heel erg om morgen weer door de bergen terug te fietsen via Cheviot en Amberley naar Christchurch vind ik het niet. Het is alleen zo’n pokkeneind zonder cafe. En koffie zetten onderweg op een parkeerplaats helemaal in je eentje, heeft ook niks. Al die automolisten, die mij met zo’n blik vol medelijden aankijken. Sommigen doen aarzelend hun duim omhoog, maar het gezicht, dat ze er dan bij trekken, klopt niet. Dus maar gewoon 70 km ploeteren. Ik hoor mijn Toosje al weer roepen: je wilt het toch zelf………..?
-
18 Februari 2017 - 11:22
Jan H Ossel:
Geweldig. Dat je dit doet en kunt doen. Zelf was ik hier met een busje en groep. Misschien heb je de dia,s nog gezien. Digitaal naar je toegestuurd. Ik hoop dat je nog een lift krijgt. Helaas zijn er maar weinig mensen. Dun bevolkt land geniet. Oh maar even van de prachtige landschappen. Groetjes jan Ossel -
18 Februari 2017 - 13:19
Marina:
En inderdaad je hebt het zelf gewild maar toch blijft het gewoon een fijn avontuur met soms wat tegenslagen maar een beleving blijft het.
Wel degelijk leuk om ergens een keer een avondje samen lekker eten, drinken en uitwisselen ik heken heel veel van jou foto's in die van mij in Chile. ook daar op de meest ongemakkelijke wegen Fietsers gezien en op de foto gezet voor jou, vulkaan strand waarvan ik dacht hm ik ben straks helemaal zwart en krijg ik het nog wel uit de handdoek (die niet van mij was natuurlijk) maar het is zwart maar net zo schoon als ons zand strand. etc. etc. etc.
Nog een paar mooie dagen gewenst en goeie terug reis opgevouwen in kleine vliegtuigstoeltjes. Ja dan ben ik blij dat ik klein ben. -
18 Februari 2017 - 21:52
Jan Drenth:
Tja, van al die mensen daar krijg je kennelijk meer medelijden dan bewondering. Jammer, maar ik begrijp die mensen wel…
En over smakeloze mensen gesproken: ik herinner me van een paar dagen geleden een foto van jouw voeten, gestoken in van die Jezus-slippers… Stijlvol...
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
