Donderdag 26 januari

Donderdag 26 januari
Op een fietsvakantie is er niets prettigers te bedenken dan een dag waarop je op dezelfde plek blijft. Niks inpakken direct na het wakker worden, maar om half 8 je gewoon nog een keertje omdraaien. In alle rust gaan douchen en dan tegen half 10 het stadje (in dit geval Nelson)in op zoek naar een ontbijtje. En dat dan vinden op een fijne plek met wifi. Om daarna gewoon rond te lummelen en een prachtig museum te bezoeken. Daar bij de kassa een heel gesprek te mogen voeren met iemand die net voor het eerst Nederland had bezocht. Uiteindelijk dan toch naar binnen en verbaasd te staan over de wel heel jonge geschiedenis van NZ. En de bewondering voelen voor al die mensen, die vroeg in de vorige eeuw gewoon maar op de bonnefooi naar een ver land emigreerden. Wat bezielde mensen daartoe. Vaak bittere armoe in eigen land, maar ook gewoon avonturiers. En arm in je geboorteland betekende echt niet rijk in NZ. Het zijn toch vooral de mensen met financiele mogelijkheden, die het ook hier gemaakt hebben.
En dan na het museum rustig op zoek naar een lunchadres, opdat ik vanavond in de hostel niet hoef te koken. Wat een relaxte dag. Een uurtje rondgebanjerd in het tourist informatie punt. Wat een informatie. Het enige dat ik nu weet is dat ik morgen naar Motueka fiets en vandaar uit zaterdag naar het Tasmanpark. Men waarschuwde voor grote drukte, want de vakantie duurt hier nog twee weken. Ik zie het wel.
Inmiddels heb ik een campingplaats kunnen reserveren vlakbij het Abel Tasmanpark. Vanaf die plek zijn er dan alle mogelijke activiteiten te ondernemen als kajakken en trektochten maken. Ik hoop daar dan tot woensdag te blijven, want als ik nog naar Wellington wil (en dat wil ik ) zal ik toch in een paar etappes in Picton moeten uitkomen. Inmiddels ben ik vanuit de stad weer in mijn hostel, waar een jonge Amerikaan uit Michigan zijn gal spuugde over Trump. En dat hij blij was zo naar Canada te kunnen, mocht dat nodig zijn. Hij had echter nu andere zorgen. Hij zou gaan werken in een horecapand en wonen in een appartement van de eigenaar. Hier aangekomen bleek het horecapand dicht en de eigenaar niet meer te vinden. Shit happens, zei hij. Moet nu wel erg zuinig zijn, terwijl hij een goedkope pizza in de oven zette van het keukentje in de hostel. En op zoek naar werk hier. Ik wilde toch zeker een jaar in Nieuw-Zeeland blijven, zei hij opgewekt. Nice meeting you en hij trok zich met pizza terug in zijn kamer. Geen enkele zorg van het open gezicht af te lezen. Morgen naar Motueka. Zo’n 60 km. Ach dat zijn maar hele kleine zorgen, nietwaar?