Dag 10 1 oktober 2017

Dag 10 1 oktober 2017
Een beroerd nachtje. De tentplek stond namelijk niet alleen in het volle licht van het motel dat er bij hoorde, maar daarnaast bleek het motel ook 24 uur beschikbaar. En dus komt er vrolijk laat in de avond nog van alles het campingterrein oprijden. Bovendien lag het allemaal aan een drukke weg. Om half 6 er af nadat we beiden elk half uur wakker waren. Inpakken en op naar de buurman, de heer MacDonald. Een ranzig ontbijt naar binnen gewerkt en op weg naar Kayenta. De eerste 80 km waren zo dodelijk saai, dat ik besloot iedere 10 km een foto te maken die ik binnenkort op facebook zal zetten. Want foto’s op deze site gaat echt niet meer lukken. Wat ook niet meer gaat lukken is mijn telefoon. Volkomen dood, laadt niet meer op en dus op zoek naar een nieuwe. Vind die maar eens op het Amerikaanse platteland. Ik koester mijn tablet. Van de 1000 hoogtemeters zaten de meeste wel in de eerste 80 km, waardoor we de laatste 40 wel erg lekker naar beneden gingen. Op 60 km kwamen we, voor het eerst deze vakantie een zwaar bepakte fietser tegen. Claus aus Thüringen, Duitsland, bleek. Waar wij de harde wind lekker in de rug hadden, ploeterde hij tegen de wind in naar Tuba City. Maar…..het deerde hem niet. Hij was op weg naar zijn eerste kleinkind van zijn zoon, die met een Amerikaanse bleek getrouwd. Motivatie genoeg. Na 5 minuten verder. Ho ho, zei Claus, eerst met zijn drieën op de foto. Op de stuurtas met een zelfontspannend fototoestel, stonden we er vlot op. Na 80 km werd de dodelijk saaie weg plotseling weer omgeven door prachtig gekleurde bergketens. Het fietsen werd daardoor stukken meer ontspannen. Om half 2 reden we Kayenta binnen. We wisten via Claus, dat er geen kampeermogelijkheden waren, dus een motel. Claus betaalde 180 dollar voor een nachtje. Het was namelijk heel druk en dat is typisch Amerikaans, de prijzen vliegen dan omhoog. Wij vonden tenslotte 2 km verderop, achter in Kayenta een keurig motel voor 150 dollar. Echter geen restaurant bij het motel en terug naar het centrum zien we na 120 km niet meer zitten. Dat wordt weer eten uit een zakje. Morgen naar Monument Valley. Een dag van een ontspannen 75 km. Daarbij zit inbegrepen een rondrit per fiets over gravelwegen in Monument Valley. Het schijnt heel bijzonder te zijn die op zich staande rotsen in een desolate woestijn. We zijn benieuwd. Eerst maar eens een zakje eten opwarmen.