Dag 9 30 septemer
Door: Eddy
Blijf op de hoogte en volg Eddy
01 Oktober 2017 | Verenigde Staten, Tuba City
Dag 9 30 september
Half zes ging de wekker. Maar ach, echt nodig is ie niet. Koud. De temperatuurverschillen zijn gigantisch. We stonden op bij 2 graden en om 12 uur fietsten we bij 35 graden. Vandaag dus 100 km naar Tuba City. Om 6.45 op de fiets, uitgewuifd door onze Amerikaanse buurman, die het heerlijk vindt te buurten. Bovendien bracht hij onze volle telefoons. Om 9.15 u al 50 km op de teller, jawel zeer overwegend naar beneden. En dan ook nog allerlei foto’s nemen. Precies op de helft een Burger King voor een second breakfast. En wifi. En ja mijn telefoon deed het even. Gelukkig Toos net bereikt voor hij weer uitviel. Gelukkig is er nog een tablet. Dan maar mailen en facebooken. Het landschap was overwegend desolaat. Zeker het tweede deel. En bovendien moest er weer geklommen. Daarbij kwam dat we ongemerkt door een tijdzone reden, waardoor het voor ons plotseling een uur later is. Lastig. In Tuba City, middenin een Indiaans reservaat, valt weer erg weinig te beleven. Een smakeloos stadje waar Indianen de scepter zwaaien. En dat betekent….geen alcohol. Na een tocht van 100 km is een koud biertje echt een beloning. Vandaag niet en morgen ook niet. Dat Indiaanse reservaat is afschuwelijk groot. We staan vandaag op een RV park met rentsites. Heerlijk in de volle zon, op gravel en pal in de stevige wind. In de receptie van het park is het goed toeven met wifi en koffie. Morgen naar Kayenta over 125 km. 1000 hoogtemeters. Kortom vroeg in bed en heel vroeg vertrekken. Rene zou moeiteloos een uurtje later kunnen vertrokken, maar zijn solidariteit is groot. Hij fietst gemakkelijk 3 km per uur sneller en klimt als een berggeit. Hij past zich aan. Toch is het af en toe lastig, omdat ik merk, dat ik teveel in zijn tempo rijdt. Ik laat me verleiden, zogezegd en dat merk ik telkens in het tweede deel. Eigen schuld hoor, maar wel lastig. Het is nu vijf uur en we gaan koken, de was doen en bij donker in de slaapzak. Die trouwens goud waard is, want koud heb ik het ’s nachts nog niet gehad. Binnenkort gooi ik wel weer wat foto’s op facebook, want via dit medium is het prut.
Half zes ging de wekker. Maar ach, echt nodig is ie niet. Koud. De temperatuurverschillen zijn gigantisch. We stonden op bij 2 graden en om 12 uur fietsten we bij 35 graden. Vandaag dus 100 km naar Tuba City. Om 6.45 op de fiets, uitgewuifd door onze Amerikaanse buurman, die het heerlijk vindt te buurten. Bovendien bracht hij onze volle telefoons. Om 9.15 u al 50 km op de teller, jawel zeer overwegend naar beneden. En dan ook nog allerlei foto’s nemen. Precies op de helft een Burger King voor een second breakfast. En wifi. En ja mijn telefoon deed het even. Gelukkig Toos net bereikt voor hij weer uitviel. Gelukkig is er nog een tablet. Dan maar mailen en facebooken. Het landschap was overwegend desolaat. Zeker het tweede deel. En bovendien moest er weer geklommen. Daarbij kwam dat we ongemerkt door een tijdzone reden, waardoor het voor ons plotseling een uur later is. Lastig. In Tuba City, middenin een Indiaans reservaat, valt weer erg weinig te beleven. Een smakeloos stadje waar Indianen de scepter zwaaien. En dat betekent….geen alcohol. Na een tocht van 100 km is een koud biertje echt een beloning. Vandaag niet en morgen ook niet. Dat Indiaanse reservaat is afschuwelijk groot. We staan vandaag op een RV park met rentsites. Heerlijk in de volle zon, op gravel en pal in de stevige wind. In de receptie van het park is het goed toeven met wifi en koffie. Morgen naar Kayenta over 125 km. 1000 hoogtemeters. Kortom vroeg in bed en heel vroeg vertrekken. Rene zou moeiteloos een uurtje later kunnen vertrokken, maar zijn solidariteit is groot. Hij fietst gemakkelijk 3 km per uur sneller en klimt als een berggeit. Hij past zich aan. Toch is het af en toe lastig, omdat ik merk, dat ik teveel in zijn tempo rijdt. Ik laat me verleiden, zogezegd en dat merk ik telkens in het tweede deel. Eigen schuld hoor, maar wel lastig. Het is nu vijf uur en we gaan koken, de was doen en bij donker in de slaapzak. Die trouwens goud waard is, want koud heb ik het ’s nachts nog niet gehad. Binnenkort gooi ik wel weer wat foto’s op facebook, want via dit medium is het prut.
-
01 Oktober 2017 - 09:32
Marina:
Ach ach het valt soms niet mee he Eddy. Om te merken dat je een dagje langer meeloopt op deze aardbol. Maar werkelijk beide je eigen tempo dan maar af en toe op elkaar wachten en Eddy dan toch je rust ook nog nemen. Ik ben ooit de vierdaagse gestart in een te hoog aangepast tempo en ja hoor knie blessure en stoppen en het avontuur was heel fijn en groots maar de vervolg dagen als toeschouwer en verzorger voor mijn wandel maatje. En ik speur toch weer een beetje teleurstelling in je verhaal desalnietemin wil ik jullie blijven volgen zet een vredespijp op met de indianen wie weet wordt het gezelliger in hun koninkrijk. Op naar je volgende verslag -
01 Oktober 2017 - 11:09
Frans Hage:
Tempo verschil is lastig i gewoon je eigen snelheid aanhouden ik had een fietsmaatje die te langzaam was uit eindelijk zijn we er mee gestopt en fiets nu weer gewoon alleen. wel jammer. enerzijds .
-
01 Oktober 2017 - 20:21
Jan Drenth:
Wéér die second breakfast... Bij een Burger King nog wel... Valt me toch een beetje tegen van zo'n groene gezondheidsrakker...
Dat komt er nou van als je met de jongelui mee wilt doen. Volgend jaar maar mee met We zijn der bijna..? -
01 Oktober 2017 - 21:32
Siep Brink:
Hallo Eddy en Rene,
Wat een avonturen beleven jullie. En wat zal de natuur af en toe overweldigend zijn. Geniet er van. En Rene, mat die oude man niet al te erg af.
Groeten uit Bedum:
Siep.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
