Dag 7 en 8

Dag 7 28 september
Zo moeilijk als het gisteren was, zo leuk was het vandaag. Om half 6 op, ja dat wel, een ontbijt tot ons genomen van kwark met oatmeal. Ik weet niet of ik dat weer doe. Tot een uur of 9 lag het als een soort steen in mijn maag. Het was koud om kwart voor 7 toen we vertrokken. Jasje aan en daarover heen een regenjasje en handschoenen. Ook een muts leek me wel lekker. 95 kilometers scheidden ons van het Grand Canyonpark. Eigenlijk reden we voortdurend op een hoogvlakte op zo'n 2000 meter met af en toe flinke verhogingen en korte dalingen. We moesten 600 hoogtemeters overbruggen vandaag. Gelukkig bleek er precies halverwege een restaurant war we om 9.30 ons second breakfast nuttigden. Het pand werd omringd met allerlei ijzeren standbeelden van paarden, cowboys en indianen. Tegen 13.00 stonden we bij de ingang van het park. Een gigantisch werkloosheidsprojekt uit de jaren 30, waar de Amerikanen supertrots op zijn. De ticketman deed dit werk, vermoedden wij, vast zo'n 40 jaar. Keurig in uniform met hoed gaf hij korte, afgemeten antwoorden op onze vragen. Uiteindelijk konden we voor 7 dagen naar binnen voor 15 dollar p.p. Op nzaar de camping in het park. Opnieuw 4 km fietsen met verschillende bulten, maar het was het allemaal waard. Alsof je wild kampeert, zo mooi zijn alle plekken. Maar wat een regels kregen we mee. Ook dat is superamerikaans. Waar we erg op moeten letten is het rondslingeren van voedsel. Is echt onmogelijk, want er zijn een zootje raven in het park. Dus overal staan grote blikken waar je je voedsel tijdens de nacht in moet doen. Geen probleem. Het park, althans onze kant, ligt vlakbij het dorp Grand Canyon Villag en boodschappen zijn te doen op loopafstand. Om 5 uur aan het koken, daarna de afwas jawel en nu, het half 7 en al donker , even het dagverslag. Geen spectaculaire dag, maar zeker een mooie dag. Morgen naar Desert View eveneens in het park, slechts 42 km, maar wel met 500 hoogtemeters. Ik houd mijn hart weer vast……
Dag 8 29 september
De mooiste dag tot nu toe. We kampeerden op slechts honderden meters van de Grand Canyon en de hele dag ( slechts 44 km ) mochten we er langs fietsen om telkens weer af te stappen en de rotspartij vanuit verschillende invalshoeken te mogen bekijken. Wat je ziet is eigenlijk niet te beschrijven. Ik hoop binnenkort veel foto’s te kunnen uploaden, want ze zijn de moeite waard. Het gevoel bij het kijken naar de onmetelijke diepte is nauwelijks onder woorden te brengen. En ook al geloof je niet in het scheppingsverhaal, de aanblik van de Grand Canyon doet je in ieder geval geloven in wonderen. Zelfs evolutionair namelijk blijft het een wonder. En het maakt je als mens weer eens heel nietig. Wat wel heel vervelend is, is dat de mens met al zijn uitvindingen ervoor zorgt dat het gebergte op een aantal plekken zichtbaar lijdt. Zure regen? Geen idee, maar nadat het superieure blanke ras alle oorspronkelijke bewoners heeft verjaagd en gedood, doen we nu ons best om in korte tijd de boel te verzieken. Natuurlijk zal en hoeft niemand zich daar persoonlijk voor verantwoordelijk te voelen, maar we doen iets niet goed. Na 44 km op en af aangekomen op een vergelijkbare campground, met dit verschil dat het hier 12 dollar zou kosten, ware het niet dat ik de golden age hebt bereikt. Zes dollar dus. Maar geen douche, geen stroom, geen wifi, kortom deze verhalen blijven even liggen. Wel een winkel met wat lekkere zaken als bier en chips, waardoor we om drie uur met een biertje in de hand en een puut chips de Grand Canyon inkeken. Hoe mooier wil je het hebben. Op de campground verrassend veel tentjes. Geen fietsers, wel tentjes. Natuurlijk staan er ook weer een paar uitschuifbare campers, maar heel beperkt. Tegenover ons ligt een Amerikaanse man te pitten in een hangmat, terwijl zijn partner staat te koken. Tikje jaloers, jawel. Wij eten straks namelijk onze eerste gevriesdroogde maaltijd. Ook lekker hoor. Morgen naar Tuba City over 100 km. Dat klinkt als een stadje met hopelijk mogelijkheden onze apparatuur op te laden. We zijn namelijk al twee dagen verstoken van ieder stopcontact. Er valt mee te leven…..En terwijl ik dit opschrijf komt er een pickup met caravan langs onze tentjes rijden, stopt en de man komt naar ons toe met de vraag of ze bij ons op de plek mogen staan. De camping is namelijk vol. Natuurlijk, plek zat. We zorgden voor 2 gelukkige Amerikanen. Eerst kwam hij met 20 dollar aanzetten, die we uiteraard vriendelijk afwezen hebben, maar even later kwam mevrouw bij ons aan de picknicktafel met 2 perziken. Stukken beter. Tien minuten later met een kom gesneden blokjes meloen en onze telefoons hangen nu in de caravan te laden. Op zijn caravan namelijk een enorm zonnepaneel. Na de gevriesdroogde maaltijd snel even naar de Canyon om de zon onder te zien gaan. Indrukwekkend mooi, maar dat vonden tientallen Chinezen blijkbaar ook, dus van een rustige sunset was geen sprake. Inmiddels is het 7 uur en aardedonker. Welterusten…..