Dag 1 22 sept 2017

Dag 1 vrijdag 22 september 2017.
We zijn los. En hoe. Dit eerste verslag schrijf ik ergens boven Engeland na een uurtje te hebben gevlogen. En dat we überhaupt vliegen mogen we erg dankbaar voor zijn. We vertrokken keurig op tijd uit Bedum. Rene zijn fiets ingeladen in onze auto en op weg. Achter elkaar aanrijdend waren we keurig op tijd op Schiphol. Inchecken van de bagage. Wat een rij. De twee gigantische fietsdozen zorgden voor een perfecte voorrangsbehandeling. De rij wachtenden keek knarsetandend toe. Ook de kosten voor het vervoer van onze fietsen vielen reuze mee. Vervelend puntje is dat we ze in Dallas opnieuw moeten inchecken naar Las Vegas. Zonder bagage even relaxt koffiedrinken met Angelique en Toos. Te relaxt. Nadat Angelique wat laat ontdekte dat ze zout in haar koffie had gedaan, bleek het plotseling half 10. Vertrek 10.20. Oh my god. Een gigantische rij bij de controle van de handbagage en paspoort maakte ons knap nerveus. Bijna overhaast onze partners weggekust was het 10.00 u toen we naar de gate konden. Halverwege opgewacht door dezelfde juffrouw die onze bagage incheckte. Mr Buisman en van der Molen? Snel snel uw bagage wordt er bijna weer uitgehaald. Een sprint van enige honderden meters volgde. In alle bescheidenheid constateerde ik, dat ik ruim als eerste aan kwam. We waren de aller allerlaatste passagiers. Voor wie mij een beetje kent, lijkt dit een onwaarschijnlijk verhaal. Altijd een kwartier te vroeg bij de bushalte, altijd Toos manend op te schieten overkwam mij dit. Het was zitten en opstijgen. We werden nog net niet persoonlijk verwelkomd, maar de captain zei wel na onze binnenkomst dat ook de laatste passagiers binnen waren en we konden vertrekken. Alle hoofden draaiden onze kant op. Wij knikten vriendelijk, nog steeds hijgend en zwetend terug.
Tien uur later zijn we geland in Dallas, Texas. Dit land is zo paranoia geworden na allerlei aanslagen en de verkiezing van Trump als president, dat nu elke buitenlander gecheckt en nog eens gecheckt wordt. Eerst alle immigratiehandelingen ondergaan, dan de bagage ophalen en opnieuw inchecken naar Las Vegas. Gezellig met die grote dozen een paar keer met de lift heen en weer alvorens we notabene naast de Starbucks het loket voor de oversized luggage vonden. He, he, opnieuw door de douane, een piepende mobile in mijn broekzak en ja hoor, ik mocht. De vrouw vroeg na het piepen of ik een prothese had. Of dat nu door het gepiep kwam of mijn soepele manier van lopen heb ik haar niet gevraagd. Het is hier nu kwart over 3 in de middag en voor ons kwart over 10. Om 7 uur vliegen we waarna we om 8 uur aankomen terwijl de vlucht 3 uur duurt. Opnieuw 2 extra uren tijdsverschil. Hoe we daar aankomen en of onze bagage meegekomen is hoort u morgen. ’ t Zweit stoat me veur de kop………