Dag 5

Het is zondag 13 september. De dag waarop de hele groep compleet zal worden in de loop van de dag. Met inmiddels 8 mensen toch maar weer besloten even lekker te gaan fietsen.(!!) Een wederom schitterende dag wat het weer betreft. Geen wolkje, gewoon 30 graden in de vroege ochtend (we vertrokken om 8.30) en opnieuw op weg naar de veerboot, die ons naarhet eiland brengt, waarover je fietst richting Mexico. Vandaag tot een kilometer voor de grens. Opnieuw werd ik gewaarschuwd vooral niet over de grens te trekken, want het duurt minstens 2 tot 3 uur voor ze je terug over de grens laten komen en of dat met je fiets gebeurt is maar zeer de vraag. Twee hotdogs als lunch zorgt ervoor dat ik me steeds Amerikaanser ga voelen. Op de terugweg bleek voor de 2e keer deze week dat mijn freewheelhub in mijn wiel het niet goed meer deed. Het betekent dat als je de benen stilhoudt de ketting niet meer gewoon strak gespannen blijft,maar gaan hangen en zelf je spaken kan raken. Erg vervelend als je met 50 tot 60 kilometer per uur naar beneden suist. Kortom om 4 uur op de zondagmiddag (!!) naar de dichtstbijzijnde fietsenmaker. De hub was niet voorradig, maar werd besteld. Kom donderdag maar terug, dan is hij er waarschjnlijk wel. Dinsdag vertrek ik definitief uit San Diego probeeerde ik. Onmogelijk sir. Wat is het alternatief? Een compleet nieuw achterwiel, sir. Okee dan dus een nieuw achterwiel. Hup 120 dollar van mijn plastic betaalkaart. Geen enkele feeling met geld meer. Het moest.
Terug in de hostel, even eten en toen de eerste bijeenkomst onder leiding van onze akela Creed. Goedemorgen, wat een informatie. Ik zou bjna spontaan mij gaan aanmelden bij de ANWB voor de trip: We zijn er bijna . Een stuk relaxter en een stuk minder gevaarlijk. Hij begon met de waarschuwing om vooral in de woestijn (over 3 dagen) in het donker nooit zonder lamp te lopen in verband met mogelijke slangenbeten. Elk jaar schjnt dat te gebeuren bij een van de fietsers. Lekker begin. Over verdwalen op weg naar een nieuwe eindbestemming hoefde ik me vooral niet ongerust te maken. Ik kon altjd bellen en na 4 uur ˋˋs mddags gaat de groep zoeken (?!) Bij het rondje voorstellen bleek ik de enige, die nog nooit een tocht langer dan 3000 km had gemaakt. Sommige begonnen aan hun 10e(!!) Elke week ben je een keer aan de beurt voor de hele groep te koken, de volgende dag het ontbijt te regelen en voor dit alles ook de boodschappen te doen ( als dat al mogelijk is want er zijn plekken waar in geen 100 mijl een winkel is!!!)
Het klamme zweet begint me langzamerhand uit te breken, te meer omdat er ook het nodige werd gezegd waar ik helemaal niets van begreep. Wel zag ik dat sommige gezichten wat somberder werden. Morgen wordt nog een San Diego dag om elkaar goed te leren kennen en voor de laatste keer wat aan sightseeing te doen. Het wordt nu echt spannend. Onderstaande fotoˋs doen vermoeden dat het een plezierreis is, en dat klopt tot nu toe helemaal. Vanaf dinsdag wordt het menens.De akela liet mij nog een papier invullen waaruit je bijna de conclusie kon trekkken dat als je dood neerviel het wel handig is te weten waar je heen gebracht kan, opdat de groep wel verder moet. Pffffff.........