The day before....

Het is dinsdag 8 september en ik sta vlak voor het vertrek naar de VS. Toevallig ben ik ook nog jarig en dat feit ging aan Toos, mijn partner, zeker drie kwartier, voorbij alvorens ze mij feliciteerde. Maar toen ook heel uitbundig. Geluid uit mijn telefoon kondigde een videofilmpje aan van mijn 3 kleinzoons uit Haren, die mij toezongen. Een tranentrekker en dat op de vroege morgen. Eigenlijk begint mijn reis nu pas echt in mijn hoofd een rol te spelen. Daar was gewoon even geen plek voor de laatste weken ivm onze te organiseren triathlon van afgelopen zaterdag. En daar moet ik even melding van maken. We kenden namelijk een fantastisch georganiseerd evenement en dat dankzij 70 (!!!) vrijwilligers, die door een wat kleiner bestuur allemaal hun rol in het geheel wisten te vervullen. Op zulke momenten ben ik wel trots op de sfeer in het dorp, waarin dit soort zaken nog elk jaar van de grond getild kunnen worden.
Maar dus even geen tijd voor mijn fietstocht. Nu dus wel en mijn eerste telefoontje naar de overkant zijn weinig veelbelovend of......... mijn Amerikaans moet snel beter worden. Het eerste telefoontje naar mijn hotel in San Diego om te vragen of er bij mijn aankomst na middernacht nog een deur open staat, werd niet geheel begrepen. No, no all doors are closed in the night. En het telefoontje naar het taxibedrijf ging helemaal mis toen ik om een vrachtwagen vroeg om mijn fiets van het vliegveld te komen halen. Uiteindelijk heb ik die vraag maar via de email gesteld. En nu maar hopen dat het morgenavond allemaal goed komt. Ik vlieg morgenmiddag om 14:00 u en beleef de resterende uren van die dag dubbel. Ongetwijfeld zal ik mij vanuit San Diego op donderdag weer melden....