Dag 8 12 mei Bot nr Herbes 70 km

Dag 8 vrijdag 12 mei Bot nr Herbes 70 km

Nadat mijn vergeetachtigheid met enige regelmaat aan de orde kwam in onze bloggen, beleefde ik vandaag een vreugdevolle dag. Het begon vanmorgen om een uur of 8 toen Henk, waarschijnlijk nog onder de indruk van de bozige buurman, zijn fiets van het slot wilde halen om zijn tassen en tent er aan te hangen. Waar is mijn fietssleutel? Uuuuuummmm ach ja in het zakje van de binnentent, die reeds opgerold in de tentzak was opgeruimd. Tja kan gebeuren. Wel leuk [e-1f601][e-1f601]. Op weg naar de campingkantine voor een koffie en een broodje. Vanaf 8 uur, zei de eigenaar gisteren nog, maar vandaag werd het half 9. Dan maar niet en fietsen. We komen vast wel wat tegen. Ja, na 20 km over de Via Verde bij het oude stationnetje Cretas. Het leek uitgestorven, maar op het geschreeuw van Henk, bleek er wel degelijk iemand koffie te willen serveren. Het prachtige verbouwde stationnetje, waar vroeger zowel de stationschef als een mecanicien in keurige huisjes woonden, bleek naast een groepsaccomodatie ook een soort van restaurantje te bevatten. Wel koffie, geen broodjes, wel een muffin en chips. Daar fietsten we op verder. In Valderrobles wat foto’s geschoten vanaf de ezelsbrug en op naar de klimpartij van vandaag. Viel erg mee. 200 meter omhoog over 15 km is zelfs voor mij een makkie. In Fuentespalda koffie gedronken in zo’n typisch mannencafe waar we niet konden eten. Dat kon bij de camping 500 meter terug. In de kantine daar onze honger gestild. 40 km op een muffin fietsen in Spanje weekt niet echt. Een compleet menu voor 13 euro. Nee nee geen wijn aub. De 5 mannen met allemaal een biertje en wijntje voor zich schudden het hoofd.

Na een uurtje op naar Herbes waar we een hostel hadden geboekt, geleid door medewerkers met enige afstand tot de arbeidsmarkt. Een mooi project. De 16 km werden er 28 omdat we een afslag misten. Tja. 8 km terug op dezelfde weg, maar 8 x zo snel, want afdalen.

Uiteindelijk om 4 uur in Herbes waar de straatjes zo ongelofelijk steil zijn, dat telkens in het midden van de weg een trap is ingemetseld. Uiteindelijk vonden we het prachtige gebouw, maar geen mens. Gelukkig bleek een voorbijganger bereid een nummer te bellen. Uiteindelijk kwam er een mevrouw, met enige afstand tot de arbeidsmarkt, die ons een sleutel gaf en een kamernummer, waardoor we ontdekten, dat er binnen niks mis was. Keurige kamers, een prachtige ontbijtzaal annex recreatieruimte, kortom dik in orde. Om 8 uur kunnen we komen eten….

Tja en dan blijkt het toch wat anders te lopen. Nee, er werd vanavond niet gekookt voor gasten, want er was een personeelsfeestje. Vaak op vrijdag wordt de tent daarvoor gebruikt. Helaas hebben ze dat niet met ons gedeeld en zaten we tapas te eten. Maar we voelden ons volkomen verdwaald in deze lawaaiige ruimte met tientallen vrolijke mensen. Dus maar terug naar onze kamer en het meegebrachte droogvoer van Henk opgegeten. Henk aan de Curryfruitrice en ik aan de Chili con Carne. Gezien de inspanningen, die morgen geleverd moeten niet gek. We moeten namelijk meer dan 500 hm overbruggen in 8,5 km. Ik denk dat mijn brommer morgen op 5 gaat. Vandaag had ik met al die hm nog 10% van mijn accu over….