Dag 12 Teruel nr Frias de Albarracin 70 km

Dag 12 16 mei Teruel nr Frias de Albarracin 69 km

Een dag met twee gezichten. Het begon met een prima ontbijtje op het marktplein van Teruel, nadat we weer al onze bagage via de lift naar beneden hadden gebracht en op de fiets getild. Teruel uit was nog even een dingetje maar na een paar minder handige afslagen zaten we op de route. Hoewel we op weg zijn naar het zuiden moesten we vandaag eerst 40 km naar het westen en daar kwam natuurlijk de straffe wind vandaan. Het eerste kale stuk hielp daarbij niet echt, totdat we in de verte een fietser zagen. Uiteindelijk bleek de man bij een vrouw te horen op weg naar Albarracin. Hij, 76, zij hooguit ietsje jonger fietsten op eenvoudige Koga’s zonder ondersteuning. Ik zag dan ook de blik van afkeuring in hun ogen, toen ze mijn fiets bekeken. Ze waren hier al voor de zoveelste keer en hadden alle weertypen al meegemaakt, van sneeuw tot gloeiend heet. Waar we vroeger 2 dagen over fietsten, zei de vrouw laconiek, doen we nu in drie dagen. Hun eindbestemming was Cadiz, waar ze de trein naar Valencia zouden nemen, dat zonder overstappen te bereiken zou zijn. Die onthouden we. Verder naar Albarracin, waar we een Nederlands stel met hond ontmoetten. Zij besloten weg te gaan vanwege de kou. Het hondje reisde mee in een karretje achter de fiets. Knap. Ze dachten nr het noorden te gaan, waarvan wij zeiden, dat ze dan de regen tegemoet reden, die ons op de hielen zit.

Even lunchen en op naar Frias de Albarracin. Het mooiste stuk tot nu toe. Kwam ook bij dat de zon ging schijnen. Maar wat een rotspartijen fietsten we tussendoor, ja en natuurlijk weer klimmen. Maar de omgeving was zo prachtig, dat het klimmen vanzelf ging. Of stond mijn motor op een hogere stand? Maar die geweldige rotspartijen zorgen wel voor een nietig en vooral betrekkelijk gevoel. Hoe lang zouden ze daar al liggen neerkijkend op die mieren van mensen, die hier een tijdje mogen zijn. Uiteindelijk in Frias de Albarracin aangekomen, waar we door een soort van heks werden ontvangen en die 10 min vroeg om de kamer klaar te maken. Dat lukte niet, maar uiteindelijk rook de kamer brandschoon. Pff wat een lucht. Na het installeren toch maar even nr beneden voor een biertje. Even buiten in de zon proberen. Koud, bah en dan ben je in Spanje.

Het diner was om 20.30 u. Om 20.20 zaten wij in een volkomen lege eetzaal gereed. De service was als verwacht. Een waggelende man kwam de menukaart brengen. De waggelende vrouw kwam zonder een woord te zeggen een fles wijn brengen. De salade was prima en het hertenvlees daarna perfect. Voor het toetje moest mevrouw de vrieskist induiken en kwam terug met 2 ijsjes. Zie foto. Heerlijk gegeten, maar gezellig, nee. Morgen naar UNA, een kleine 60 km, waarbij er gedurende 53 km niets is. Hoop alleen wel op telefoonbereik, want mijn vaatchirurg belt morgen over de plannen……