Dag 6 27 sept

Dag 6 27 sept
Een dag die in twee delen uiteen viel. Het begon prachtig. Als je om half 8 in slaap kukelt, is het natuurlijk niet zo gek om om 5.15 fris en fruitig op te staan. Op het moment dat ik de wekker zet, zegttie als ik opsla: na 10.15 u gaat het alarm. Heerlijk. De camping had een afspraak met het restaurant voor aan de weg, dat iedere kampeerder gratis kon komen ontbijten. Om 6.15 zaten wij derhalve aan een uitgebreid ontbijt. Prima in orde. Op weg naar Williams (110 km) over de Route 66. Om 9 uur hadden we al 40 km gefietst en belandden we in Seligman. Tja welk plaatsje je ook passeert in Arizona aan de Route 66, het is een grote uitdragerij van 50er jaren spullen. Voor een second breakfast kwamen we in zo’n typische ontbijttent terecht met vooral heel veel foto’s en schilderijtjes aan de muur. Prachtig. Het ontbijt was fantastisch. We gingen naar binnen op aanraden van een man en een vrouw, die er vaak kwamen en nog nooit ziek ervan waren geweest. Leek ons geen slechte aanbeveling want de man was op leeftijd. (Ik schatte hem op 70) Na het ontbijt begon het meest vreselijke deel van deze tour. Na 5 km moesten we namelijk verder op een Interstate. Zo’n snelweg waar iedereen 130 rijdt. En dat 65 km lang. De vluchtstrook was ruim, maar lag onder het afval en vooral veel glas. Echter na Ashfork waar we even wat dronken, begon het echt. De caissiere zei het al. Where you headen to. Williuams. Omg, zei het mens, only 20 miles , but all up hill. Die 30 km doen we op een vlakke weg in anderhalf uur en nu dus in 3 uur. Vreselijk. Tien kilometer voor Williams waren er tot overmaat van ramp wegwerkzaamheden, waardoor die kolossen van vrachtwagens weer rakelings langs ons reden. Wel heel leuk was dat we in die file water aangeboden kregen vanuit een auto, die ons uitbundig stimuleerde met zijn duimpje omhoog. Natuurlijk hebben we die bewondering langs ons laten glijden. We waren namelijk veel te druk met klimmen. Ik moet zeggen dat ik Rene ook nauwelijks meer gezien heb, waarbij ik natuurlijk hoopte dat hij bij de juiste afslag even wachtte. En ja hoor. Om half 4 reden we Williams in, waar de motels ons uitnodigend toelachten. En dus liggen we na een Amerikaanse maaltijd in een Itraliaans getint restaurant, kapot op ons motelbed. Morgen 100 km naar Grand Canyon Village. En ja het is inderdaad een nogal ambitieus fietsprojectje, dat we doen. We moeten gemiddeld 100 km per dsg rijden met in totaal 20.000 hoogtemeters om op vrijdag 20 oktober weer vanuit Las Vegas terug te kunnen vliegen. Maar wel een leuk projektje…..