Zondag 17 april 2016

Een nieuw record. En ik ben er niet eens trots op. De afstand Londen naar Dover bleek uiteindelijk 155 km. Had ik het geweten, dan hadden we er twee dagen over gedaan. Maar om dat even improviserend te doen werkt niet bij die protestantse jongens. De start was miserabel. Mijn MIO weigerde verbinding te maken in Londen. Wel af en toe maar meestal niet. Drie uur in Londen aan het knoeien geweest. Tot we de Tower Bridge over waren (overigens op Siep's aandringen, die op de zon af wilde) en plotseling werkte hij en bleef werken. Gos wat kun je wennen aan zo'n ding.
Eenmaal buiten Londen vlot het graafschap Kent binnengereden. Vaak scheurde ik daar met mijn auto over de M 2 naar onze dochter, nu per fiets. Wat een prachtig landschap, maar wat ontzettend veel vieze vuile klimmetjes. In Canterbury waan je je in de middeleeuwen. Prachtig stadje. Om half 6 na lang zoeken bij onze hostel in Dover. Het gebouw volledig in de steigers. De Marokkaanse eigenaar sprak ons in steenkool-engels toe. Joe not notice joe with bike, op mijn vraag waar de fietsen konden staan. Na veel gedoe staan ze nu op de eerste verdieping van de steiger, precies voor onze kamer. Siep vond het maar niks zijn fiets op te moeten tillen en daar neer te zetten.Kenne nait binn'n stoan? Nee dat kon juist niet. Gelukkig trok zijn humeur weer snel bij en zag hij de humor van dit avontuur.
Even een pizzaatje in een zaak waar nog een nederlands gezin zat met drie schoolgaande kinderen. Ik had het bijna gevraagd: hebben jullie al vakantie, terwijl ik wist dat dat niet kon. Ach ik ben met pensioen,toe even.
Morgen weer om zes uur op. Voor zeven uur inchecken op de boot. Zo'n tocht is toch een hoop kommer en kwel, hoor.....