Dag 40

Zo dit is echt genieten na zoveel kilometers. Mijn lieve ex collega Tjitske opperde hoe onnozel het is om pas te genieten na zoveel kilometers. Ho,ho zo ligt het natuurlijk. Genieten doe je in allerlei gradaties. Ik geniet in de eerste plaats van het reizen, in dit geval, het fietsen. Iedere dag. Je leert een landschap niet beter kennen dan via lopen en/of fietsen. Ik geniet daarnaast ontzettend van het groepsgebeuren. Ik houd ervan om me in een groep te bewegen. De contacten, die ik op doe zijn me veel waard. Maar het genieten van de rust na zoveel inspanning is opnieuw een vorm van genieten. Heerlijk. Zoals ik nu al weer geniet van het feit morgen verder te gaan met ons fietsavontuur. Zoals diezelfde Tjitske zich afvroeg of er bij mij sprake was van het vervullen van een droom of niks anders dan (ordinaire) prestatiedrang. Tja probeer je dromen maar eens in vervulling te laten gaan zonder die prestatiedrang. Ze zullen nooit uitkomen. Een fietstocht door de USA van 5000 km is absoluut niet te doen zonder die prestatiedrang, zoals een pelgrimstocht van 800 km ook niet is te doen zonder. Maar er moet, denk ik, eerst die droom zijn.
Wel, ik ben hard op weg mijn droom te vervullen, maar heb voor het tweede deel de nodige prestatiedrang nodig. En ik ontken niet, dat deze bij mij ruim aanwezig is. Genoten heb ik dus ook van Joe’s etentje gisteravond, waarbij hij mij een Purple Margaritha wilde zien drinken. Heerlijk, maar werkelijk stijf van de alcohol. Langzaam en met veel water heb ik het overleefd. Vanmorgen opnieuw even naar de bikeshop, een soort luilekkerland, daarna ontbeten in de stad en nu met zicht op de rivier mijn dag 40 beschrijven. Morgen gaan we weer los. Op naar New Orleans…..