Dag 27, 28 en 29

Dag 27, 28 en 29

Eindelijk een goeie Wi-Fi om snel een verhaaltje te produceren. Op dag 27 moesten we van Fort Hancock naar Van Horn. In onze hotelkamer op de vorige avond kregen we ons eerste stormalert. Liep nog met een sisser af maar het slechte weer komt eraan. Tijdens de tocht naar Van Horn een stevige tegenwind over 110 km. Gelukkig zat ik on een sterke groep. Elke mijl wisselen van koppositie. Oog voor de omgeving is er dan nauwelijks. Boven dien moesten we vele kilometers over de snelweg met razende trucks vlak naast. Om drie uur in Van Horn. Echter een nieuwe tijdzone en dus bleek het vier uur.Tent opzetten en jawel daarbegon het. Bij bakken uit de hemel. De hele nacht regen op je tentje, daar word je niet vrolijk van.
Gelukkig bleek het op dag 28 droog toen we om 8 u vertrokken(!)Zo laat, omdat het toen pas licht werd. Het werd de zwaarste dag uit mijn fietsloopbaan. 150 km waar 110 km zonder enige service. Dus toen we na 40 km het laatste benzinestation voorbij waren, sleepten we voor 110 km water en voedsel. Ik zat met Barry en Claudine voorop en dat is mijn geluk geweest. Na 80 kmgearriveerd zagen we een inktzwarte lucht naderen. De angst werd omgezet in tempo. Heb nog nooit een berg van 10 procent zo snel beklommen. Na tien uur afzien in ons hotel. De rest was minder gelukkig. Meer dan een uur achter ons overkwam hen een staaltje van natuurgeweld, dat zelfs de inwoners extreem noemden. Hagel en onweer zorgden ervoor dat iedereen een kwartier lang plat op de hei d lag met hun tassen als bes bermi g tegen de hagelstenen en lichtflitsen. Er kon niet meer gefietst worden. De weg bleek een ijsvloer. De eersten werden opgepikt door de grenspoltie en naar het hotel gebra nr waar ze om zeven uur aa kwamen. De rest druppelde binnen via goedwillende Amerikanen met grote pick ups. Het bleek een angstige ervaring. ’s Avonds uit eten en naar bed. Doodop. Maar de natuur had nog wat in petto. De hele nacht zware onweer en hagelbuien. Heel angstig. Regelmatig gedacht dat de wereld verging en mijn einde i. Texas zou zijn.
Dat bleek mee te vallen, want sinds tien uur vanochtend zit ik achter mijn tablet op onze rustdag mijn verhaal te s hrijven en mijn familie gerust te stellen. Morgen naar Marathon over 80 km waar we uitsluitend kunnen kamperen. Hopen op weersverbetering. Overigens was gisteren niet alleen de zwaarste maar ook een van de mooste dagen. 100 km tussen de Texaanse bergen door met luchten zo afwisselend en. Ook dat je er een heel nietig gevoel aan overhoudt. Die berge. Die er altijd waren en zullen,die op jou neerkijken. Schouderophalend. We betekenen op zulke momenten maar heel weinig. Een stipje op de tijdlijn……..