Dag 23

Dag 23

Vandaag om 7 u vertrokken voor wat een van de zwaarste dagen zou moeten worden. 18 mijl naar 3000 meter klimmen. Viel allemaal mee ware het niet dat ik 2 mijl voor de top lek reed. Je moet regelmatig uitwijken voor auto’s en dan rijd je op de shoulder waar veel troep. Nou ja, kostte me een half uur. Je bent langer bezig met je fiets te ontdoen van alle tassen dan het wisselen van je binnenband. Maar een sprookjesachtige rit door de canyons. Ongelofelijke rotspartijen mogen aanschouwen en peilloze diepten. De RockyMountains zijn betoverend mooi. Helaas waaide er bij de afdaling een flinke tegenwind wat hem minder leuk maakte. Na 36 mijl (ik heb inmiddels mijn km teller op mijlen gezet, want dat gereken…....een mijl is geloof ik 1664 meter) geluncht in Holsboro, een eindelijk prachtig dorpje, met een restaurant, waar een echtpaar alles zelf klaarmaakt. Verrukkelijk, een chicken-pie met salade en daarna kruimelappeltaart met ijs. En dat alles voor 10 dollar. Nu op een camping zonder Wi-Fi, waar we uiteindelijk 60 mijl voor moesten fietsen(95 km). Vanmorgen schoot Clark, onze 70 jarige ex docent mij aan. Ik weet hoe je over Lance Armstrong denkt, Eddy, maar je moet weten, hij is hier een held. Zijn kanker overwonnen en daarna alles winnen. Dat maakt van hem een held. Hij was echt de allerbeste. Boven dien heb ik ooit persoonlijk contact met hem gehad en voor mij en vele Amerikanen blijft hij altijd een grootheid. Daarna stapte Clark op zijn strike en reed met opgeheven hoofd weg. Clark is een geweldige man en een prima groepslid. Erudiet. Heeft elke dag wel een spreuk of een kort gedicht om zijn en onze dag te typeren en dat alles op een zeer verstaanbare manier.

Ik geloof dat we gaan eten…………