Maandag 13 februari
Door: Eddy
Blijf op de hoogte en volg Eddy
13 Februari 2017 | Nieuw Zeeland, Christchurch
Maandag 13 februari
Waarom zorgt deze Nieuw-Zeeland reis voor een volstrekt ander gevoel dan mijn Amerika reis van anderhalf jaar geleden? Is deze reis misschien iets te te veel een gewone vakantie? Weliswaar door de omstandigheden, maar toch. Vooropgesteld dit land beantwoordt aan al mijn verwachtingen in landschappelijk opzicht. Ik zal niet snel in een mooier land komen, denk ik. Het is niet geheel toevallig, dat in dit land zoveel grote films zijn opgenomen, waar NZ overigens met rondritten op de diverse filmlocaties weer goud aan verdient. En toch geeft deze reis mij een ander gevoel. Het is minder avontuurlijk. De plekken, waar je kampeert zijn alle keurig en voorzien van de nodige faciliteiten. Ook de “natuur” camping van DOC geeft je geen echt avontuurlijk gevoel. In Amerika zat ik nog wel eens diep in de bush, moest kilometers fietsen met boodschappen op mijn fiets boven op de rest, anders was er geen eten, kortom je moest er wat voor doen. Dit land heeft natuurlijk een volstrekt andere schaal en dus kom je om de 30 km wel wat tegen, waar je je inkopen kunt doen. En dat doet voor mij net allemaal even te glad aan. Ligt aan mij, dat mag duidelijk zijn, maar ik heb er mee te maken. Het weer kan niet de spelbreker zijn geweest. Ook in de US was het in het zuiden bij New Orleans qua weer bepaald geen pretje, moesten we zelfs drie dagen schuilen, maar spannend bleef het. Misschien word ik wel vreselijk beïnvloed door Iris Hanneman’s boek “ Het bitterzoete paradijs”, maar met mijn gevoel blijf ik zitten. In dat boek waarin ze schrijft over de gekste, heetste, gevaarlijkste en smerigste plekken op deze aarde, die ze bij voorkeur in haar eentje bezoekt en uitsluitend bij de locals probeert te slapen, gruwt ze van iedere groep toeristen, die waggelend met een fototoestel om hun nek, haar ontmoet. Zij gaat daar wel heel ver in, maar iets van een avontuur wil ik graag proeven. Van de 2200 km die ik zou gaan fietsen, heb ik er net 1000 weggetrapt en ook dat, ondanks de voor mij overtuigende (veel smalle wegen met heel veel verkeer)redenen, voelt niet goed. Nieuw-Zeeland is een land, dat helemaal open staat voor de toerist. Misschien kun je dit land beter wandelend bezoeken. Die mensen heb ik ook ontmoet en waren lyrisch over de plekken waar je alleen maar wandelend kunt komen. Het is ook een land zonder bijvoorbeeld spannende beesten die om je tent scharrelen op zoek naar eten. Wel eng, maar het hoort een beetje bij wat ik onder avontuur versta. Je bent hier op vakantie. Je bent hier enige dagen op een en dezelfde plek om dingen te gaan zien en te bezoeken. Heel leuk, dat wel, maar niet helemaal wat ik zoek op mijn fietstochten. Ik wil absoluut niet klinken als een verwend jongetje, maar ik heb het hier wel gezien na 5 weken. Ik wil naar huis. Ik wil naar mijn lief en mijn hond en mijn kinderen en kleinkinderen, naar mijn dorp, mijn eigen aardbevingen. Weinig avontuur, maar zo heerlijk……
Waarom zorgt deze Nieuw-Zeeland reis voor een volstrekt ander gevoel dan mijn Amerika reis van anderhalf jaar geleden? Is deze reis misschien iets te te veel een gewone vakantie? Weliswaar door de omstandigheden, maar toch. Vooropgesteld dit land beantwoordt aan al mijn verwachtingen in landschappelijk opzicht. Ik zal niet snel in een mooier land komen, denk ik. Het is niet geheel toevallig, dat in dit land zoveel grote films zijn opgenomen, waar NZ overigens met rondritten op de diverse filmlocaties weer goud aan verdient. En toch geeft deze reis mij een ander gevoel. Het is minder avontuurlijk. De plekken, waar je kampeert zijn alle keurig en voorzien van de nodige faciliteiten. Ook de “natuur” camping van DOC geeft je geen echt avontuurlijk gevoel. In Amerika zat ik nog wel eens diep in de bush, moest kilometers fietsen met boodschappen op mijn fiets boven op de rest, anders was er geen eten, kortom je moest er wat voor doen. Dit land heeft natuurlijk een volstrekt andere schaal en dus kom je om de 30 km wel wat tegen, waar je je inkopen kunt doen. En dat doet voor mij net allemaal even te glad aan. Ligt aan mij, dat mag duidelijk zijn, maar ik heb er mee te maken. Het weer kan niet de spelbreker zijn geweest. Ook in de US was het in het zuiden bij New Orleans qua weer bepaald geen pretje, moesten we zelfs drie dagen schuilen, maar spannend bleef het. Misschien word ik wel vreselijk beïnvloed door Iris Hanneman’s boek “ Het bitterzoete paradijs”, maar met mijn gevoel blijf ik zitten. In dat boek waarin ze schrijft over de gekste, heetste, gevaarlijkste en smerigste plekken op deze aarde, die ze bij voorkeur in haar eentje bezoekt en uitsluitend bij de locals probeert te slapen, gruwt ze van iedere groep toeristen, die waggelend met een fototoestel om hun nek, haar ontmoet. Zij gaat daar wel heel ver in, maar iets van een avontuur wil ik graag proeven. Van de 2200 km die ik zou gaan fietsen, heb ik er net 1000 weggetrapt en ook dat, ondanks de voor mij overtuigende (veel smalle wegen met heel veel verkeer)redenen, voelt niet goed. Nieuw-Zeeland is een land, dat helemaal open staat voor de toerist. Misschien kun je dit land beter wandelend bezoeken. Die mensen heb ik ook ontmoet en waren lyrisch over de plekken waar je alleen maar wandelend kunt komen. Het is ook een land zonder bijvoorbeeld spannende beesten die om je tent scharrelen op zoek naar eten. Wel eng, maar het hoort een beetje bij wat ik onder avontuur versta. Je bent hier op vakantie. Je bent hier enige dagen op een en dezelfde plek om dingen te gaan zien en te bezoeken. Heel leuk, dat wel, maar niet helemaal wat ik zoek op mijn fietstochten. Ik wil absoluut niet klinken als een verwend jongetje, maar ik heb het hier wel gezien na 5 weken. Ik wil naar huis. Ik wil naar mijn lief en mijn hond en mijn kinderen en kleinkinderen, naar mijn dorp, mijn eigen aardbevingen. Weinig avontuur, maar zo heerlijk……
-
13 Februari 2017 - 19:19
Henk:
hoi Eddy,
ik heb nog niet zoveel gereageerd op je tocht in NZ maar op je laatste posting een reactie. je vertelt dat je het land wellicht beter wandelend kunt aandoen dat het "spannender" zou kunnen zijn, omdat je dan meer de binnenlanden in kunt. Nu zit je vooral op doorgaande en dus drukke wegen. Zou het wat zijn om de wandelpaden met de ATB te doen en zo het asfalt te mijden? -
13 Februari 2017 - 19:57
Eddy Buisman:
Ja dat zou heel goed kunnen. Gewoon de mountainbike trails doen. Je kunt alleen dan veel minder bagage meenemen. Het fietst in ieder geval een stuk leuker. -
13 Februari 2017 - 21:32
Jan Drenth:
Het is toch te gek he… Meneer heeft 'maar' 1000 km gefietst en vindt dit eigenlijk veel te weinig… Nee, hij had liever willen pronken met 2000 of 3000 km. Want dat is volgens de mensen die het weten kunnen (Zuckerman) een belangrijke achtergrond van een hoge 'spanningsbehoefte': de behoefte aan beloning, schouderklopjes, applaus, het 'I made it'-gevoel. Nou, dat krijg je wat mij betreft allemaal al in ruime mate zónder dat je daar allerlei krankzinnige toeren voor hoeft uit te halen.
Je laten inspireren door iemand als Iris Hanneman lijkt me niet zo verstandig, zeker niet voor iemand met heimwee naar lief, hond, (klein)kinderen en dorp. -
13 Februari 2017 - 22:28
H.vanderlugt@hotmail.com:
Wanneer kom je eigenlijk weer terug Eddy?
Ik keek net je eerdere posts terug om te kijken of het daar in stond.
Het viel me op als ik naar de datum bovenaan de stukjes kijk in het begin, eerste dag Christchurch bv, dat je ook al heel lang weg bent. 1 januari 1970!
Time flies!
Nog veel plezier, ik hoop dat het weer nog wat opknapt. Thuis kom je in de vertrouwde druilerigheid denk ik als ik naar de voorspellingen kijk. Maar wel thuis! -
13 Februari 2017 - 22:54
John&Mieke Waanders:
je beschouwing over Nieuw Zeeland kwam pas vanmiddag bij ons in de mailbox. Dus je begrijpt dat wij vanmorgen bij het ontbijt enigszins van slag waren. Geen post van Eddy. Wat is er aan de hand met onze trouwe mailer? Maar gelukkig daar was dan later toch bericht. Die beschouwing kostte natuurlijk enig denkwerk, maar weer lezenswaardig! geeft een aardig kijkje ( wel van jou natuurlijk) op het leven en gewoontes daar.
Morgen graag weer ontbijtpost en nog mooie dagen daar!
-
14 Februari 2017 - 09:15
Rolf:
Hoi Eddy,
De verloren zoon.
En dan ineens is ze daar weer, de onbarmhartige leegte.
Want dat is wat hij achterliet, toen hij ervoor koos om alleen te gaan.
Nog even volhouden Eddy!!!!!! -
14 Februari 2017 - 10:27
Marina:
Gister geen tijd te lezen hmm workaholic? ach werk inhalen van 4,5 week vakantie.
Eddy ik ken het gevoel over hm niet avontuurlijk etc. heb ik ook last van gehad in de 1e 2 weken van de vakantie, lijkt me leuk op een mooie voorjaars avond eens van ervaring te wisselen. Ik heb soms het idee dat ik er wat van snap, snap je haha
In ieder geval ben ik ook blij voor jou dat het niet zo heel lang meer duurt voor je naar je vertrouwde plekje terugkeert.
Ondertussen blijven fietsen toeren en schrijven, -
14 Februari 2017 - 22:24
Bert B:
Mooi te lezen Eddy, mooi dat je je zo kwetsbaar opstelt. Dat siert je. Terug naar huis. Goed te vernemen, eerlijk en openhartig. Ik ga gauw het volgende reisverslag lezen (was een dag in 'achteren')
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
