Dinsdag 31 januari
Een tikje sombere dag. Niet zozeer qua weer als wel mentaal. Het valt me zwaar afscheid te gaan nemen van een prachtig deel van NZ met ook nog eens een prettig mild klimaat. Mijn laatste dag rek ik wat op. Kruip om half 9 uit mijn slaapzak, drink uitgebreid koffie, terwijl ik de mail en facebook doorneem, en begin dan eens in alle rust aan mijn fiets. Een schoonmaakbeurt is op zijn plaats, zie ik. De tik krijg ik er niet uit. Ooit knapte mijn ketting op de Afsluitdijk, nadat ik eenzelfde soort tik herkende. Toen kon ik nog de ANWB bellen en naar Harlingen vervoerd worden. Over een dergelijke situatie hier in NZ weiger ik op deze warme dag na te denken. Om 11 uur stap ik op mijn schone fietsje naar het dorp en in het eerste het beste cafe bestel ik een large cappuccino. Een tafeltje verder zit een man met een flinke pint bier voor zijn neus en zoekt duidelijk contact. Heb ik daar zin? Nou die vraag was niet relevant, want hij nam zijn biertje op en kwam bij mij aan tafel. Om een lang verhaal kort te houden: om 13.00 zat ik aan mijn 3e pint bier en had ik met de geboren Nieuwzeelander, nu wonend in Stockholm, alle problemen in de wereld besproken en niet opgelost. Hij was journalist in Zweden en was op familiebezoek en omdat kortgeleden zijn vader was overleden. Ik zal niet alle journalisten over een kam scheren, maar het gebruik van alcohol en sigaretten hoort wel een beetje bij dat beroep. In NZ is roken een dure gewoonte, want een pakje sigaretten kost 23 dollar(16 euro). Hij bleek goed op de hoogte toen hij mij vroeg met hoeveel zetels “jullie” Geert Wilders straks in de Kamer zal verschijnen. We kwamen samen tot de conclusie toen ik om 13.15 ons 4e pintje bestelde, dat je maar het beste gewoon op deze plek kon leven. Proost. Daarna afscheid genomen. Door het bier reed ik met mijn fiets plotseling rechts van de weg en bleek ik een spookrijder. Nou hebben ze toch al niet zoveel op met fietsers hier, laat staan zij, die ook nog eens rechts gaan rijden. Fucking toerist, hoorde ik uit een zijraam. Ik zwaaide vriendelijk en begreep dat ik aan de verkeerde kant zat. De lunch hielp mij er weer bovenop. Om 16.00 was ik terug op de camping en herschikte ik mijn tassen, zodat ik morgenvroeg vlot kan vertrekken. Het doel is Nelson, zodat ik op vrijdag in Picton zal arriveren. Zaterdag kan ik dan met de ferry naar het Noordelijk deel van NZ. Hoe lang ik daar blijf, wordt sterk afhankelijk van de vraag of ik wel op de fiets terug naar Christchurch kan ivm de enorme schade, die de aardbeving in het noordoosten van het Zuidelijk eiland teweeg heeft gebracht. Alleen het herstel van de wegen schijnt al 2 biljoen dollar te gaan kosten. Daarvoor kunnen alle Groningers toch moeiteloos een aardbevingsbestendig huis krijgen. Ieder volk verdient blijkbaar zijn eigen overheid………